DOOR RENÉ HOOGSCHAGEN, GIULIA FABRIZI EN YULING CHANG
De RUG heeft de aardbeving en de gevolgen daarvan voor de Turkse en Syrische academische gemeenschap onderschat. Dat heeft RUG-voorzitter Jouke de Vries gezegd in de universiteitsraad.
De Vries was woensdag aanwezig bij een spontane steunbijeenkomst in de Harmonie over de aardbeving en de gevolgen ervan. Daar waren veel mensen met een Turkse of Syrische achtergrond.
Het was een emotionele bijeenkomst. Sommigen huilden omdat ze familieleden of vrienden hebben verloren. Anderen zijn weliswaar niet direct getroffen, maar lijden onder de verwoesting van hun thuisland. Een promovendus van de Faculty of Science and Engineering (FSE) vertelde toen hij het nieuws over de aardbeving hoorde: ‘Ik moest naar het toilet om te huilen.’
‘Niet voldoende’
De RUG-baas realiseerde zich toen ‘dat de emotionele en persoonlijke problemen door deze ramp veel groter zijn dan ik eerst had aangenomen’. De Vries een dag later in de universiteitsraad: ‘We hebben als bestuur wel iets gedaan, maar op basis van de bijeenkomst ben ik tot de conclusie gekomen dat het niet voldoende was.’
De RUG gaat nu een taskforce opzetten om te kijken hoe de universiteit beter en meer hulp kan bieden. Zo is er volgens De Vries mogelijk extra psychologische hulp nodig. Ook heeft de collegevoorzitter het Ubbo Emmius Fonds en het Groninger Universiteitsfonds gevraagd of er mogelijkheden zijn om een noodfonds in te stellen om financieel bij te springen.
Beschamend
Veel Turkse en Syrische studenten en medewerkers voelden zich tot nu door de RUG in de steek gelaten. Beschamend, noemt PhD’er Esra Akdogan het.
Zo ‘vierde’ de communicatieafdeling van de RUG dat de uni de 50.000 volgers op Instagram had bereikt. Over Valentijnsdag waren er twee berichten en een mooi plaatje van Reitdiephaven. Maar over de aardbeving in Turkije en Syrië niets. Akdogan: ‘Wij tellen de doden, jullie de volgers.’
RUG-baas: Emotionele en persoonlijke problemen zijn veel groter zijn dan ik had aangenomen
Na een oproep aan haar faculteit (FSE) om meer bewustzijn te creëren, kreeg promotiestudent Saniye Kaya van haar Graduate School de reactie ‘dat de universiteit niet aan elke ramp aandacht kan besteden’.
‘Dat zeg je niet tegen iemand die in rouw is’, zegt Yasin Koc (docent aan de Faculteit Gedrags- en Maatschappijwetenschappen) die de steunbijeenkomst van woensdagmiddag had georganiseerd. ‘Dat doe je niet.’
Proactiever
Er was wel een tweet van collegevoorzitter Jouke de Vries waarin hij zijn medeleven betuigde. Maar pas nadat Akdogan en anderen de universiteit erop aanspraken, kwam er een bericht op de website te staan met een verwijzing naar hulp.
‘Maar dat is allemaal heel algemene informatie’, zegt Koc. ‘De universiteit had daarin echt proactiever moeten zijn.’ Er komt in dit geval ook duidelijk een andere cultuur bij kijken, zegt Koc. ‘Het is niet genoeg om tegen mensen te zeggen: als je iets nodig hebt, zeg het.’
Voor Nederlanders is dat normaal, voor hemzelf inmiddels ook, zegt hij. Maar: ‘Het is niet makkelijk voor jonge mensen, zeker uit onze cultuur niet, om ergens om te vragen.’
Van Amsterdam naar Parijs, alles kapot
Turkije leeft nog met het nationaal trauma van de aardbeving in Izmit in 1999, zegt Akdogan. 17.000 mensen kwamen toen om het leven. De aantallen voor deze beving gaan nu al ruim voorbij de 40.000 en dat aantal stijgt nog steeds. Akdogan: ‘Stel je voor dat alle gebouwen tussen Amsterdam en Parijs kapot zijn, dat is hoe groot het rampgebied is.’
Turkije is een collectivistische gemeenschap, zegt Koc. Al kom je niet uit het bevingsgebied zelf en is niemand in je directe omgeving slachtoffer geworden, dan nog kun je enorm meeleven.
‘Namens de Turkse studenten kan ik zeggen dat de hele gemeenschap geraakt is’, zegt rechtenstudent Tugra Sidar die ook bij de bijeenkomst was. Hij is boos dat de universiteit zo weinig hulp heeft aangereikt.
We waren in diepe rouw en niemand vroeg of het goed met ons ging
‘Het was niet makkelijk voor ons om door te gaan met leven en cijfers halen. De meesten van ons konden zich niet concentreren, niet slapen, niet eten. Sommigen van ons hadden de mazzel dat ze vrienden hadden die konden helpen, maar anderen niet.’
‘En dat is waarom we boos zijn,’ zegt Sidar, ‘omdat we de uni nodig hadden voor hulp. We waren in diepe rouw en niemand vroeg of het goed met ons ging.’
Herdenkingsbijeenkomst
Het zou ook goed zijn als medewerkers voortaan handvatten krijgen als er iets heftigs gebeurt, zegt Koc: waar ze naar kunnen verwijzen en wat ze studenten en collega’s kunnen aanbieden. Medeleven is vaak al genoeg, zegt hij. ‘Zelfs als je zegt: ik weet niet wat ik zeggen moet, maar ik leef met je mee.’
Er komen meer bijeenkomsten, zegt Koc, die blij is met de steun die hij nu vanuit de universiteit krijgt. Zo komt er een herdenkingsbijeenkomst voor het Academiegebouw op 22 februari om 20.00 uur. Mensen kunnen witte, rode of zwarte bloemen meenemen.
Er zijn meer acties. Turkse medewerkers van het UMCG hebben een doneeractie opgezet door Turkse rode linzensoep en brood aan te bieden voor het personeelsrestaurant van het UMCG. Mensen kunnen er terecht op 16 februari en 21 februari, van 11.00 tot 14.00 uur. Zij doneren 2,50 euro per klant en vragen of de klant 1 euro of meer wil doneren.
Wie zelf iets wil doen: doneren kan aan giro555.