Het is een drukte van jewelste: elke stoel, bank en kruk in de Ierse pub is bezet, en dan nog heeft nog niet eens iedereen een zitplaats. Alle ogen en oren zijn gericht op het koor, vooraan.
De barman komt met moeite zijn kroeg door. Maar wat wil je ook met het optreden van een a capella-koor onder leiding van docent Ester Jiresch, dat maar eens per jaar samen komt?
De deelnemers dragen witte gewaden met rode linten. In het midden staat de heilige Lucia zelf, te herkennen aan de kroon met kaarsen op haar hoofd. De liedjes zijn in het Zweeds – het Luciafeest is een belangrijke Zweedse traditie – maar je hoeft de taal niet te kennen om ontroerd te raken door de meerstemmige vocalen.
Martelaar
‘Lucia was een martelaar’, vertelt Marie Anne Wits, student Europese taal en cultuur. ‘Ze komt oorspronkelijk uit Italië, maar de Zweden eren haar ook.’ De Zweden vieren het Luciafeest op 13 december; de naamdag van de heilige, maar volgens de oude Juliaanse kalender ook het moment van de winterzonnewende. Het feest heeft daardoor ook veel elementen van voorchristelijke tradities.
Lucia zou haar eigen ogen hebben uitgestoken toen ze moest trouwen met een heidense man. Maar door een wonder bleef ze toch zien. Een ander verhaal vertelt hoe ze weigerde een offer te brengen aan de keizer en op de brandstapel belandde, maar niet brandde.
Uiteindelijk werd ze daarom door zwaarden om het leven gebracht – nu nog gesymboliseerd door de rode linten. ‘De kaarsenkroon zou te maken hebben met het feit dat Lucia op de brandstapel is gegooid’, zegt Wits.
Groots gevierd
In Zweden wordt het Luciafeest groots gevierd in de kerken. Ook heeft een Zweedse Lucia vaak een kroon met echte kaarsen op haar hoofd die wel een kilo kan wegen, dragen mannen een witte puntmuts en loopt iedereen met een kaars in de hand via het schip naar het koor in de kerk.
Groningen houdt het bij een pub en laat de zware kaarsen en puntmutsen achterwege. De studenten uit het koor lachen. ‘Wij vieren hier de lightversie van het Luciafeest.’