Internationale studenten worstelen al jaren met het Nederlandse zorgstelsel. Sommigen, zoals Andra Buciu uit Roemenië, hebben het geluk dat iemand ze helpt als dat nodig is. Maar zo gaat het niet altijd.
Het was een doorsnee avond uit, samen met vrienden. Ik was aan het dansen in een van de clubs in het centrum en genoot van de muziek, tot ik opeens ten val kwam. Het deed wel zeer, maar ik stond er verder niet echt bij stil en ging naar huis.
Pas toen ik de volgende ochtend wakker werd met heel veel pijn en een opgezwollen voet, besefte ik dat er iets mis was. Maar wat doe je als internationale student die niet staat ingeschreven bij een huisarts en geen Nederlands spreekt?
Door mijn werk als bestuurslid bij de Groninger Studentenbond (GSb) ben ik bekend met het Nederlandse zorgstelsel: als je geen huisarts hebt, is het een heel gedoe om de weg te vinden in het systeem of om de juiste doorverwijzingen te krijgen. En waar begin je? Wie bel je?
Wat doe je als je niet staat ingeschreven bij een huisarts en geen Nederlands spreekt?
Ik wanhoopte, maar mijn Nederlandse medebestuursleden zeiden dat ik de afdeling Eerste Hulp van het Martiniziekenhuis of het UMCG moest bellen in de hoop dat iemand me zou willen helpen. Het Martini zei dat het niets kan doen als ik geen huisarts had. Het UMCG wilde me na veel smeekbedes wel ontvangen.
Dit is een bekende gang van zaken voor internationale studenten in Groningen. Zodra ze in de stad arriveren, zegt de universiteit tegen ze dat ze zich moeten inschrijven bij een huisarts. Maar daar zeggen ze niet bij hoe belangrijk een huisarts is om toegang te krijgen tot zorg.
Als je als international geen huisarts hebt en niet bekend bent met het Nederlandse zorgstelsel, zul je de oplossing voor je problemen uit eigen zak moeten betalen. Dat is onacceptabel, zeker aangezien de universiteit zo’n 27 procent internationale studenten telt die waarschijnlijk niet weten hoe ze de weg moeten vinden in de zorg.
Maar wie moet hen helpen?
De uni telt zo’n 27 procent internationals die waarschijnlijk niet weten hoe ze de weg moeten vinden
In mijn geval was ik een van de gelukkigen die een dokter trof die wilde helpen. Hij gaf me het visitekaartje van StudentArts en legde uit dat als ik me daar inschreef, zij me een doorverwijzing konden geven waardoor ik niet zou hoeven te betalen voor de behandeling. Maar als je niet het geluk hebt zo’n dokter tegen te komen, moet je maar bidden dat de rekening niet te hoog is.
Daarom is het van groot belang dat de universiteit en de gemeente iets doen aan de informatievoorziening voor internationale studenten. Marketing Groningen heeft onlangs een uitgebreide gids gepubliceerd voor internationals over het zorgstelsel met hele handige links.
Maar omdat de universiteit dit niet deelt op haar platform en er geen reclame voor maakt, weten internationale studenten hier niet van en vragen ze vrienden om hulp – meestal tevergeefs.
En zelfs als ze de gids vinden en zich inschrijven bij een huisarts in de buurt, komen ze op een lange wachtlijst terecht – in mijn geval drie jaar.
Dus moet de universiteit aan haar communicatie werken, en de huisartsenpraktijken – uitgezonderd StudentArts – moeten meer internationale studenten accepteren, zodat de trend niet doorzet dat internationale studenten niet de zorg krijgen die ze toekomt.
Andra Buciu is bestuurslid bij de Groninger Studentenbond (GSb)
Bedoelt de auteur dat ze geen huisarts had omdat ze ten tijde van het ongeluk al drie jaar op een wachtlijst stond van de een of andere huisarts in de stad? Of dat ze zich eens heeft proberen in te schrijven, drie jaar geleden? En niet verder heeft gekeken? Of heeft ze gewoon niets geregeld? Hoeveel mails van de RUG heeft de auteur moeten negeren om het zover te laten komen?
Ik ben een buitenlandse student die hier in Groningen studeert. Vorig jaar kreeg ik meerdere keren een e-mail van de universiteit waarin stond dat ik een huisarts moest zoeken, samen met allerlei informatie. Dus ik begrijp de beschuldiging niet helemaal.
Natuurlijk is het belangrijk om studenten te informeren. Maar ze hebben ook een eigen verantwoordelijkheid. Aangezien het vaak misgaat, is het misschien goed om na een paar maanden te controleren of studenten contact hebben opgenomen met een huisarts.
Heeft de UK ook de moeite genomen op te vragen welke informatie de RUG hierover aan nieuwe (internationale) studenten verstrekt, zowel voor hun komst als na aankomst én na enkele maanden nog een keer?
Weet je, het is erg makkelijk om te wijzen naar de universiteit en de gemeente. Dat ze wat effectiever en efficienter kunnen zijn in hun doen en laten kan ik echt wel inkomen. Echter, wat ik mis in dit verhaal zijn de vele webpagina’s met checklists voor expats en studenten die hier naartoe komen. Het kostte mij slechts 3 minuten googlen om 99% van de informatie te verkrijgen die benodigd is om hier een frisse start te maken. Een beetje initiatief en gezond verstand mogen we toch wel verwachten van nieuwkomers? Helaas wijst de praktijk uit dat het merendeel niet eens moeite wil doen om de lokale taal te leren, laat staan de verkeersregels en benodigde fietsvaardigheid. Ik heb dus zo’n vermoeden dat veel internationals (stiekem) helemaal niet zoveel moeite willen stoppen in het goed integreren en daarbij zelf dus belangrijke informatie mislopen.
Dus voor de schrijver van dit stuk: je niet inlezen in iets vitaals als het gezondheidsstelsel, terwijl info daarover uitgebreid in het Engels wordt aangeboden op diverse sites is echt je eigen schuld. Gaarne zelf verantwoordelijkheid nemen en niet naar een ander wijzen.
Helemaal mee eens.
Doet me trouwens ook weer denken aan het verhaal van een tijdje terug over internationals die zich beklagen dat de huisarts (als ze die hebben) hen niet wil ontvangen voor een simpel verkoudheidje … alsof een huisarts iets aan een verkoudheid kan doen.
This only applies if you have no specific needs for health care. If you do need very specific care, you are left to comparing tables and websites upon websites (in dutch) that complicate the whole matter extremely. Its great that you had no trouble finding a generic health insurance but projecting your limited experience onto others is not helpful at all.
No it doesn’t only apply for that case. Perhaps your attitude is the problem: we (local citizens) aren’t responsible that you take responsibility for your own well-being and participation in our society. If you cannot and will not take responsibility, then probably an abroad experience isn’t the right thing to do (yet). How do you think expats and international students managed to survive here 30 years ago, before widespread access to online environments which supply all the info you need? (Hint: being proactive). Relevant info is more available than ever, yet some people manage to complain how hard it is to obtain access to basic healthcare or other (social) services. Don’t go abroad and expect everyone around you to hand you everything on a silver platter.