Dat is de uitkomst van de rechtszaak die zij aanspande tegen Action Events, de eigenaar van het luchtkussen.
De studente sprong van zeven meter hoog op het luchtkussen. Ze moest op haar achterwerk landen, maar viel met haar benen kaarsrecht naar beneden en brak haar rug. Ze heeft inmiddels drie operaties ondergaan, maar de kosten daarvan moest ze zelf betalen omdat ze niet in Nederland verzekerd was.
Billen
Afgelopen dinsdag verschenen de studente, die inmiddels weer in Zuid-Korea woont, en Action Events voor de rechter. Die oordeelde dat de studente onder de omstandigheden had moeten weten dat ze op haar billen had moeten landen, in plaats van met haar benen recht naar beneden.
De Zuid-Koreaanse gooide tijdens de zitting haar eigen ruiten in, vertelt Johan Oosting, van letselschadebureau Schut Oosting, dat door de studente in de arm was genomen. ‘Ze had altijd volgehouden dat niet duidelijk was aangegeven hoe ze moest springen. Maar tijdens de zitting verklaarde ze opeens herhaaldelijk dat het wel duidelijk was geweest. Dan ga je wel nat tijdens een procedure’, aldus Oosting.
Volgens advocaat Gert Loman is nog wel wat af te dingen op de conclusie van de rechter. ‘Er werd niet expliciet gewaarschuwd voor de risico’s als je niet op die bepaalde wijze zou springen. En tegenwoordig moet je eerst op een lager niveau oefenen, voordat je van die hoogte mag springen’, zegt hij.
De rechter ging daar echter niet in mee en verzocht de twee partijen met elkaar in gesprek te gaan, voordat er een vonnis zou worden geveld. In dat gesprek beloofde verzekeraar Achmea de studente tegemoet te komen en 15.000 euro te betalen.
Klachten
Loman is daar niet helemaal tevreden mee. ‘We hadden liever een uitspraak gehad waarin de eigenaar aansprakelijk werd gesteld. De ziektekosten zijn namelijk hoger dan die 15.000 euro. En het is ook niet uitgesloten dat de klachten van de studente in de toekomst zullen verergeren’, zegt hij.
Maar na de verklaringen van de studente kozen de Zuid-Koreaanse en haar advocaat toch maar eieren voor hun geld, en gingen akkoord met de schikking. ‘Haar bevestigende verklaring was niet meer terug te draaien en zou haar ook in een eventueel hoger beroep hebben achtervolgd. Daarnaast wilde de studente niet nog een keer terugkomen voor de zaak. Dus hebben we het maar geaccepteerd’, vertelt Oosting.