Vroeger – laten we voor het gemak zeggen: toen ik nog jong was – stelde zo’n uitje niet veel voor. We gingen een paar uurtjes fietsen of wandelen, lieten ons enkele wetenswaardigheden over het landschap vertellen, maar dat was slechts een excuus om het daarna op een zuipen en vreten te kunnen zetten bij de barbecue in de riante tuin van een senior staflid.
Dat was op zich al heel didactisch, want zo’n tuin wilden wij ook wel en dus besloot je met nog meer voortvarendheid aan je proefschrift te werken. Dat was meestal aan het begin van de avond, maar het feest ging tot diep in de nacht door met uitbundig gezang en gitaarspel, bij een groot vuur. Alle goede voornemens gingen in rook op. De volgende dag was het steevast doodstil op de afdeling.
Gezellig.
Tegenwoordig zijn het anderen die jong zijn, is iedereen vegetarisch, zijn ze verslaafd aan de Radler 0.0 en moeten ze allemaal vroeg naar huis, omdat ze het druk hebben of vanwege de kindjes. Vroeger namen we de kinderen gewoon mee naar het nachtelijk feest en als ze vervelend werden, dreigden we ze op de barbecue te gooien.
Dat was bijna nooit nodig, haast ik me te zeggen, want kinderen vinden het heerlijk om laat naar bed te gaan en een beetje tussen de aangeschoten ouders te mogen rondstruinen. Nu zaten we al om half vijf aan de barbecue en kostte het me geen enkele moeite om de volgende dag voor achten, zonder een centje pijn, weer op mijn post te zitten.
Nee, de angel zit tegenwoordig in het uitje zelf, dat volgens traditie wordt georganiseerd door de laatst binnen gekomen medewerkers. Is het hun onwetendheid, is het omdat ze een tijdelijke aanstelling hebben en het dus niet zo nauw nemen of is het een generatiedingetje?
Ik weet het niet, maar die uitjes zijn vaak verschrikkingen. Ik geef slechts enkele voorbeelden. Het begon ermee dat we werden vergast op een cursus salsadansen. Nu weet ik niet of u de salsa een beetje kent. Maar je moet elkaar op de raarste plekken vasthouden; als een soort Salinero on speed capriolen uitvoeren die een mens bij zijn volle verstand nooit zou maken en al helemaal niet in een bloedheet zaaltje waar de dampen je van het vege lijf slaan.
Het jaar daarop werden we ondergedompeld in de wondere wereld van een of andere buitenaardse vechtsport. De kans, zou je denken, om een vervelende collega eens lekker te vloeren, maar de aanblik van zijn bleke benen in een enigszins gedateerde sportoutfit ontnam me alle moed.
Dit was nog niks bij een uitje waarbij we in groepen, als ontsnapte gevangenen uit een Amerikaanse B-film, aan elkaar geketend werden en al spoorzoekend de stad moesten doorkruisen, op zoek naar… Tja, naar wat eigenlijk?
Dit was zo erg dat we ons als oudere stafleden zijn gaan beklagen en een ultimatum hebben gesteld: we wilden in het vervolg een veto over de plannen voor de vakgroepuitjes kunnen uitspreken. Anders gingen we niet meer mee.
Zo, die zat.
Dit jaar gingen we toeren op een Solex (de e-bike van de jaren zestig) ten zuiden van Assen. Geen gesjor aan andermans lijf, maar lekker met de haren in de wind 30 kilometer per uur door het Drentse landschap tuffen. Het leek wel vroeger.
Nu nog het nachtelijk feest terug en alles is weer goed.