Elke dag vraagt de redactie van UKrant zich af: waar schrijven we over, waarom schrijven we erover en hoe? Een kijkje achter de schermen.
UKrant heeft vier columnisten die in wisseldienst hun licht laten schijnen over… tja, eigenlijk over van alles. De redactie legt ze geen beperkingen op, we vragen ze alleen (geen eis) om een prozaïsch stukje te schrijven over de RUG in de brede zin des woords.
Recentelijk kreeg UKrant enkele tientallen mailtjes naar aanleiding van de voorlaatste column (‘All inclusive’) van Gerrit Breeuwsma over het aanstaande lustrumfeest van de RUG. De afzenders maakten zich er erg boos over, want die zou respectloos, seksistisch en vrouwonvriendelijk zijn (Breeuwsma had het in de column onder meer over twee ‘knappe’ dames in de zin van, zo haastte hij zich te zeggen, ‘geleerd’).
Ik ga hier niet inhoudelijk in op de verwijten die werden gemaakt. Evenmin hoef ik Gerrit Breeuwsma te verdedigen; daartoe is hij heel goed zelf in staat (zie zijn laatste column, getiteld ‘Boos’). Maar ik breek hier graag in het algemeen een lans voor onze columnisten.
Van columnisten wordt een authentieke en tegendraadse mening verwacht. Hun stukjes kunnen plagerig en provocerend zijn. Columnisten mogen – juist om iets duidelijk te maken – aandikken en uitvergroten, porren en schuren, tot denken aanzetten, en dat alles wat mij betreft graag met een knipoog.
Columnisten mogen aandikken en uitvergroten, porren en schuren
De columnist kan en mag dan ook verder gaan dan de journalist. De laatste moet, om een recent voorbeeld voor de geest te halen, zich beperken tot het verslag doen van relletjes ‘op’ Urk, terwijl de columnist naar aanleiding van diezelfde relletjes, Urk een ‘kleingeestig en incestueus dorp’ mag noemen.
Je kunt altijd twisten over kraak en smaak en over weinig subtiele bewoordingen. Maar een (hoofd)redactie die zijn eigen columnisten serieus neemt, respecteert bovenal de vrijheid van de columnist, en daarmee de vrijheid om te lachen – ook als het wel eens ongemakkelijk voelt.
Er deed zich op dit vlak nog een kwestie voor. Onze studentcolumnist Alex Steenbreker was toehoorder van een gesprek en gebruikte dat onlangs voor haar column.
Het is niet ongebruikelijk dat columnisten zich laten inspireren door wat ze zien en horen in hun persoonlijke omgeving (wel geanonimiseerd). Integendeel, dat gebeurt heel vaak. Maar in dit geval vond die omgeving het onplezierig dat delen van het persoonlijke gesprek terugkeerden in een column.
Om die reden is de column enkele dagen na publicatie offline gehaald, op verzoek van de auteur zelf. Niet gebruikelijk, maar ook dan staat een redactie achter haar columnist. Ook als het ongemakkelijk voelt.
Rob Siebelink, hoofdredacteur UKrant