Als tiener hoorde ik wel eens enge nieuwsberichten over de financiële crisis. In mijn beleving was het een soort spook dat dagelijks van iedereen geld stal. Rond die tijd kreeg ik de tip om de Hoe-Overleef-Ikserie van Francine Oomen te gaan lezen. ‘Het is Young Adult’, zei mijn tipgever erbij, waarmee zij mijn beeld bevestigde dat de volwassenenwereld er eentje was waarin je je leven niet zeker was.
Het gevaar van het achttiende jaar leek gelukkig mee te vallen, maar het leven werd er niet simpeler op. Als het openbaar vervoer plat ligt, bijvoorbeeld, vindt men toch dat het vervoer naar je les of toets je eigen verantwoordelijkheid is. Volwassen worden, heet dat dan, soms gebruikt als synoniem voor ‘zie maar of je het zonder hulp redt’.
Misschien was dat de filosofie achter het idee van ons kabinet om een rente op de studielening in te voeren. Let op, volwassen worden kost geld.
De studentenbonden maakten zich natuurlijk lange tijd druk om die renteverhoging, maar namen vorige week tussendoor toch even de tijd om zich uit te spreken over hoe de universiteiten en hogescholen omgaan met de ov-staking.
Ik hoopte dat ze nog iets méér zouden zeggen, maar dat bleken ze niet te doen. Ze hadden de standpunten van hun collega’s bij de stakende vakbond kunnen voorzien van waardevol commentaar.
Weet jij wanneer jij met pensioen gaat?
Ik houd niet van het woord vergrijzing; het doet me denken aan slecht weer, terwijl het iets positiefs is
Ik ook niet. Voor studenten van nu is het namelijk nog niet duidelijk, maar volgens de huidige prognose is dat wel pas ruim na je 71-ste verjaardag. Als ik me probeer voor te stellen hoe het zou zijn om 71 jaar te zijn en nog steeds te moeten werken, voel ik me weer even dat meisje dat een onheilspellende boekentip kreeg.
Jonge voorstanders van stijging van de AOW-leeftijd gooien vaak de vergrijzing in de strijd. Ze stellen dat de ouderen anders een te zware last zullen worden voor de jongere generaties – voor ons, onder andere. Ik houd niet van het woord vergrijzing; het doet me denken aan slecht weer, terwijl het een resultaat is van iets positiefs.
Rond de jaren ’70 nam het aantal kinderen dat geboren werd flink af. Dat kwam grofweg door twee dingen: toegenomen welvaart en de beschikbaarheid van anticonceptie. Ja, dat spul waardoor wij kunnen studeren en eventueel met onze grote liefde/onenightstand naar bed kunnen zonder ons al te grote zorgen te maken.
Het vergrijzingsargument zit me dwars. Het speelt namelijk generaties tegen elkaar uit. Als de grijsaards de werkenden al zwaar belasten, is er weinig capaciteit over voor de studiebeurs die wij zo graag terug zouden willen. We lijken in een dilemma verzeild geraakt: stufi of AOW beschermen?
Ik wil daar niet tussen kiezen. Nu de renteverhoging van de baan is, hebben de studentenbonden misschien kans om na te denken over de mogelijkheid van een derde optie: allebei.