Twee weken terug was ik een week in Spanje en op de laatste dag voor mijn tijdelijke vertrek kreeg ik nog een kleine schok te verwerken. Toen ik mijn Italiaanse studiegenoot gedag zei, kreeg ik opeens ‘see you never’ terug; het bleek dat hij terugging naar Italië voordat ik terug was. Dat is wel even schrikken.
Hij werkte de afgelopen drie maanden aan zijn afstudeeronderzoek in dezelfde ruimte als ik en sprak hem dus elke dag. Nou ja, in het begin niet zo, want zo spraakzaam was hij (en ik) niet; langzaam maar zeker leerde ik hem toch kennen. Hij probeerde een beetje Nederlands te leren en vond het leuk om met me te dammen.
Écht gelukkig met zijn studie scheikunde was hij niet; als kind ijshockeyde hij elke dag en elke dag heeft hij er nu nog spijt van dat hij gezwicht is voor zijn moeder, die afdwong dat hij stopte, bang voor falen op school.
Afscheid
Jammer dus, om afscheid te moeten nemen. Maar zo is het leven en zeker aan het eind van een periode – of het nu middelbare school, studie of exchange is – moet je zo nu en dan afscheid nemen. En dan neem je je voor om contact te houden, maar in werkelijkheid neemt dat zelden vaste vormen aan (wat overigens helemaal niet erg is).
Ik heb ervaren dat zelfs Groningen groot genoeg is om vriendschappen te laten verwateren; je komt niet iedereen zomaar toevallig tegen in de stad. En dan vraag ik me als vanzelf af over de mensen die ik niet meer zie: hoe zou het eigenlijk met jullie gaan? Als je dit leest – met mij gaat het goed.
Penvriendin
Op momenten kan ik me daar best zorgen over maken. Een paar jaar terug had ik een soort penvriendin in Oekraïne, maar op een gegeven moment antwoordde zij – zonder zichtbare aanleiding – niet meer. Via-via kwam ik er later achter dat ze een depressieve periode had; daarom krijg ik een onbehaaglijk gevoel als ik een tijd niets hoor van iemand. Ik heb haar trouwens nog steeds niet kunnen bereiken…
Ook word ik somber van een ander euvel dat ik bij vrienden zie opkomen: het ouder worden van onze ouders en de onvermijdelijke kwaaltjes die daarbij komen; sommigen zijn zelfs ernstig ziek… Dat dwingt direct om het ‘see you never’ van mijn kantoorgenoot te relativeren. Want dat zijn woorden die je van je ouders nooit wilt horen.
Vandaar dat we uiteindelijk maar afscheid namen met – o hemelse technologische vooruitgang! – ‘see you on Facebook!’