Universitair docent Mando Rachovitsa zag met afgrijzen toe toen de politie twee weken geleden een einde maakte aan de bezetting van het Academiegebouw. ‘Dit is niet hoe de academische wereld op dit soort situaties moet reageren.’
Al zes jaar woont Nijntje in mijn collegezaal in Groningen. Zoals u misschien wel weet, wordt Nijntje nooit ouder en dus blijft ze maar opduiken tijdens mijn colleges. Nijntje is al twee keer afgestudeerd. Maar Nijntje vindt het niet erg: dit is ongetwijfeld leuker dan een dagje aan zee, op school of op de boerderij.
Nijntje weet dat mensen het recht hebben om vreedzaam te protesteren. Soms betekent dit dat je andere mensen in de weg zit, maar dat is nou juist de kern en het doel van dit recht.
Nijntje begrijpt niet waarom de universiteit het nodig vond de hulp van de politie in te roepen om af te komen van de vijftig studenten die vreedzaam aan het protesteren waren in Academiegebouw van 12 uur ’s middags tot 8 uur ’s avonds.
Nijntje begrijpt absoluut niet waarom studenten helemaal naar de zijdeur van het Academiegebouw zijn gesleept in plaats van via de voordeur verwijderd.
Waarom treedt de politie zo op? Waarom gebruikt ze geweld? Waarom waren er politiehonden?
Nijntje is getriggerd door twee video’s waarin mensen met een knuppel door de politie worden geslagen terwijl ze alleen maar naast het Academiegebouw stonden. Waarom treedt de politie zo op? Waarom gebruikt ze geweld? Waarom waren er politiehonden? Nijntje snapt niet goed hoe dit optreden nodig was en vindt het niet in verhouding tot het vreedzame protest.
Nog erger, Nijntje snapt niet waarom vijftig jonge studenten maar blijven aankloppen bij het college van bestuur en waarom het bestuur geen antwoordt geeft. Deze vijftig studenten willen gewoon gehoord en gezien worden maar wij horen noch zien ze – niet echt.
Gisteren kwam ik Nijntje tegen toen ik aan het eind van mijn college de zaal uit liep. De zes jaar aan onderwijs aan de Rijksuniversiteit Groningen die zij in zich had opgenomen, staarden mij aan. Ik vertelde Nijntje alles wat ik te moeilijk vind om met mijn studenten te delen.
Ik vertelde haar hoe ik het gevoel heb dat al mijn moeite van de afgelopen zes jaar om tijdens mijn colleges een gevoel van vertrouwen, open debat, zorgvuldigheid en verschil van meningsuiting op te bouwen, voor niets is geweest.
ik heb vier jaar les heb gegeven over mensenrechten in Qatar maar ik voel me nu niet veilig
Ik herinnerde haar eraan dat ik een volwassen vrouw ben, dat ik over de halve wereld heb gereisd en dat ik vier jaar lang les heb gegeven over mensenrechten in Qatar maar dat ik me nu niet veilig voel. Ik vertelde haar hoe ik merk dat ik en mijn collega’s, gezien de manier waarop de universiteit en haar organen reageren op het ontslag van Susanne Täuber en de reacties daarop, wij onszelf censuur opleggen.
Het is dezelfde soort zelfcensuur die ik mezelf oplegde in Qatar.
Ik zei tegen Nijntje dat we tegenover onze studenten tekort zijn geschoten. Het spijt me. Dit is niet hoe het werkt aan de universiteit en dit is niet hoe de academische wereld op dit soort situaties moet reageren.
Ik zei tegen Nijntje dat ze de vragenlijst over sociale veiligheid moet invullen en mee moet doen aan de campagne van de RUG over sociale veiligheid. Nijntje begon te lachen, een verschrikkelijke lach die onder de bogen van het Harmoniecomplex door galmt. Het is de verschrikkelijke lach van een vrouw van zeventig jaar. Want Nijntje is wel ouder geworden.
MANDO RACHOVITSA
Mando Rachovitsa is universitair docent international law aan de Faculteit Rechtsgeleerdheid
Heel vervelend, dat Nijntje opeens zeventig werd! Eerst werd ze niet ouder, en , oeps, een volwassen leven niet geleefd en dan zeventig! Misschien is ze zo geschokt door Mando Rachovitsa, die de situatie aan de RUG vergelijkt met haar ervaringen in Quatar. Ik ben ongeveer tien jaar geleden met pensioen gegaan bij de RUG, en ik heb klaarblijkelijk niet goed opgelet! Of zou Quatar minder erg zijn, dan ik dacht? Er werd gevoetbald, en als daar dan ook zo veilig college gegeven kan worden , dan valt het misschien wel mee. Waren RUG docenten niet ook veilig in China?
Misschien is een baan in Quatar of China wel beter dan aan de RUG! Ik ben echt ouder geworden, dat is duidelijk!
70 jaar ben ik nog niet maar mijn pensioendatum komt al aardig in zicht. Op de zaak Täuber ga ik maar niet in, daar weet ik het fijne niet van. Wat mij in boverstaand verhaal bevreemd is dat Nijntje bepaalde dingen niet snapt die er zijn voorgevallen. Ik weet dat er verschillend wordt gedacht over opvoeding, de één is met strakke hand opgevoed en de ander heel vrij, Hoewel Nijntje toch vrij grote oren heeft en alle aanwijzingen in hem/het/haar opvoeding toch heeft moeten hebben meegekregen, is “luisteren” niet echt binnengekomen. In het stuk van de UK wordt vermeld dat er 5 x is verzocht zich te verwijderen, wat ik heel schappelijk vindt want mijn vader en moeder telden niet verder dan 3! en na de eerste keer niet luisteren wist je wat er stond te gebeuren. Juist, je werd heel stevig bij de arm gepakt en bijvoorbeeld onder aan de trap gezet waar je kon gaan nadenken over waarom je niet geluisterd had, tevens werd er nog even op terug gekomen voor alle duidelijkheid. Aan de andere kant kan ik me ook wel voorstellen dat, als je kind was van, wat ze noemen “overlegouders” dat dit nogal hard kan overkomen. Als ik Nijntje was geweest zou ik bij 2 met een noodgang mijn hol zijn ingedoken, zij die daar op de trap zaten zijn toch ook opgevoed? wisten toch ook wat er kon gebeuren? Dit is het enige wat er is gebeurt, niet luiteren, dan maar voelen met een grote kans dat je een blauwe plek oploopt. En ja, als je dan in de buurt bent wordt je dan als gelijke behandeld, terecht of onterecht? Ieder weldenkend mens weet, dat als er een politieactie gaande is, je beter uit de buurt kan blijven. Waarom? hopelijk begrijp je wel dat de politie niet met ieder individueel in gesprek kan gaan of men wel of geen sympathisant is of een toevallige voorbijganger. Hopelijk is een klein deel van het verhaal nu helder, voor de inhoudelijke kant van deze zaak zijn er wegen vastgesteld in ons rechtssysteem, en een gebouw bezetten, dat mag nu eenmaal niet. En mochten er mensen zijn die zich bekommeren om mijn blauwe plekken? het deed even zeer maar ze zijn allemaal genezen, en nee :-) heb er op geen enkele manier schade van opgelopen. Voor de demonstranten (wellicht toekomstige ouders) alvast succes met de opvoeding van jullie kinderen.
Nijntje werd diverse keren gevraagd het Academiegebouw ter verlaten, Nijntje kreeg diverse waarschuwing, Nijntje weigerde te luisteren en vervolgens werd Nijntje geholpen om de uitgang te vinden. Volgens mij is de universiteit een school en heeft Nijntje dus een mooie les geleerd.
De universiteit is nou eenmaal geen democratie. Punt.
Als het beleid – zolang de U-raad er niet over gaat – je niet aanstaat: doei, doei, de mazzel!
Wat een interessant standpunt om te nemen in DE VERKIEZINGSWEEK. Ik denk dat ik je moet waarschuwen voor de wereld buiten de universiteit, loop bij elke willekeurige instantie of bedrijf (met minder dan 50 werknemers) naar binnen en zie, hoor, ruik en proef het gebrek aan vrijheid om te zeggen wat je wilt.
Maar ik begrijp maar al te goed dat het lastig is om door je eigen bubbel/bias heen te prikken, daar heeft een ieder last van. Kijk maar naar Den Haag en hoe zij met de aarbevingsproblematiek omgaat, of naar Boeren en het stikstof beleid, of naar witte mensen die hun eigen privilege pas zien wanneer deze wordt afgepakt (Zoals de woningmarkt problematiek die al jaren voor immigranten en/of mensen met andere etniciteit wordt ervaren).
Ook ik zal me hier ongetwijfeld schuldig aan maken, daarom is het belangrijk om vaak eerst even een stap terug te nemen en proberen te begrijpen hoe de situatie is voor de ‘tegenpartij’ voordat je zelf escalerend optreedt of reageert.