Universitair docent Mando Rachovitsa zag met afgrijzen toe toen de politie twee weken geleden een einde maakte aan de bezetting van het Academiegebouw. ‘Dit is niet hoe de academische wereld op dit soort situaties moet reageren.’
Al zes jaar woont Nijntje in mijn collegezaal in Groningen. Zoals u misschien wel weet, wordt Nijntje nooit ouder en dus blijft ze maar opduiken tijdens mijn colleges. Nijntje is al twee keer afgestudeerd. Maar Nijntje vindt het niet erg: dit is ongetwijfeld leuker dan een dagje aan zee, op school of op de boerderij.
Nijntje weet dat mensen het recht hebben om vreedzaam te protesteren. Soms betekent dit dat je andere mensen in de weg zit, maar dat is nou juist de kern en het doel van dit recht.
Nijntje begrijpt niet waarom de universiteit het nodig vond de hulp van de politie in te roepen om af te komen van de vijftig studenten die vreedzaam aan het protesteren waren in Academiegebouw van 12 uur ’s middags tot 8 uur ’s avonds.
Nijntje begrijpt absoluut niet waarom studenten helemaal naar de zijdeur van het Academiegebouw zijn gesleept in plaats van via de voordeur verwijderd.
Waarom treedt de politie zo op? Waarom gebruikt ze geweld? Waarom waren er politiehonden?
Nijntje is getriggerd door twee video’s waarin mensen met een knuppel door de politie worden geslagen terwijl ze alleen maar naast het Academiegebouw stonden. Waarom treedt de politie zo op? Waarom gebruikt ze geweld? Waarom waren er politiehonden? Nijntje snapt niet goed hoe dit optreden nodig was en vindt het niet in verhouding tot het vreedzame protest.
Nog erger, Nijntje snapt niet waarom vijftig jonge studenten maar blijven aankloppen bij het college van bestuur en waarom het bestuur geen antwoordt geeft. Deze vijftig studenten willen gewoon gehoord en gezien worden maar wij horen noch zien ze – niet echt.
Gisteren kwam ik Nijntje tegen toen ik aan het eind van mijn college de zaal uit liep. De zes jaar aan onderwijs aan de Rijksuniversiteit Groningen die zij in zich had opgenomen, staarden mij aan. Ik vertelde Nijntje alles wat ik te moeilijk vind om met mijn studenten te delen.
Ik vertelde haar hoe ik het gevoel heb dat al mijn moeite van de afgelopen zes jaar om tijdens mijn colleges een gevoel van vertrouwen, open debat, zorgvuldigheid en verschil van meningsuiting op te bouwen, voor niets is geweest.
ik heb vier jaar les heb gegeven over mensenrechten in Qatar maar ik voel me nu niet veilig
Ik herinnerde haar eraan dat ik een volwassen vrouw ben, dat ik over de halve wereld heb gereisd en dat ik vier jaar lang les heb gegeven over mensenrechten in Qatar maar dat ik me nu niet veilig voel. Ik vertelde haar hoe ik merk dat ik en mijn collega’s, gezien de manier waarop de universiteit en haar organen reageren op het ontslag van Susanne Täuber en de reacties daarop, wij onszelf censuur opleggen.
Het is dezelfde soort zelfcensuur die ik mezelf oplegde in Qatar.
Ik zei tegen Nijntje dat we tegenover onze studenten tekort zijn geschoten. Het spijt me. Dit is niet hoe het werkt aan de universiteit en dit is niet hoe de academische wereld op dit soort situaties moet reageren.
Ik zei tegen Nijntje dat ze de vragenlijst over sociale veiligheid moet invullen en mee moet doen aan de campagne van de RUG over sociale veiligheid. Nijntje begon te lachen, een verschrikkelijke lach die onder de bogen van het Harmoniecomplex door galmt. Het is de verschrikkelijke lach van een vrouw van zeventig jaar. Want Nijntje is wel ouder geworden.
MANDO RACHOVITSA
Mando Rachovitsa is universitair docent international law aan de Faculteit Rechtsgeleerdheid