Roos Cornelius is filmmaker en researchmasterstudent philosophy aan de RUG. Roos rondde eerder drie bachelors af in de beeldende kunst (Academie Minerva), filosofie (RUG) en psychologie (RUG).
Ze studeerde daarnaast fine art aan het Hunter College in NYC en rondde de kunstacademie af in Groningen met de eindexamenfilm ‘Ergens’, een korte film die door haar werd geschreven, geproduceerd en geregisseerd.
De film is geselecteerd voor verschillende prijzen en is bekroond met het Kunststipendium 2014. Sinds een paar maanden woont Roos in Berlijn, ditmaal om haar neus in de boeken te steken aan de Humboldt Universität zu Berlin.
Sinds de val van de muur in 1989 is Berlijn weer één stad. Althans, theoretisch. Toch zijn er nog steeds subtiele en minder subtiele verschillen te vinden tussen Oost- en West-Berlijn. Sommige gevels in voormalig West-Berlijn doen bijvoorbeeld denken aan die van andere klassieke Europese steden, zoals Parijs. Veel gevels in voormalig Oost-Berlijn zijn echter ontdaan van hun decoratieve pleisterwerk en stralen daarom een soort grauwe soberheid uit.
Vlakbij de plek waar ik woon, ten oosten van de Berlijnse muur, ligt de Frankfurter Allee. Dit is een enorme driebaansweg die in het verlengde ligt van de Karl Marx Allee. Iets meer dan dertig jaar geleden werd deze straat nog gebruikt voor het opvoeren van communistische parades in de DDR. Nog steeds heeft de straat een aantrekkingskracht op grote evenementen, hoewel die nu van meer commerciële aard zijn. Zo werd de brede allee een paar weken geleden nog omgetoverd tot een racebaan voor een formule E-wedstrijd, een race met state of the art elektrische sportauto’s.
Kapitalistisch symbool
De Frankfurter Allee eindigt in het oosten met de Frankfurter Tor. Hoewel de beide torens ooit een symbool van het communisme waren, is nu een ervan in particulier bezit. Niemand weet precies wie zijn of haar intrek heeft genomen in de noordelijke toren, maar er wordt gezegd dat het om een vermogend kunstenaar zou gaan. Op zeldzame momenten zie ik inderdaad licht branden in de toren. En zo, zou je kunnen zeggen, is de toren in feite een klein symbool van het kapitalisme geworden.
Het dubbele verleden dat soms doorsijpelt naar het heden vind ik ook op onverwachte momenten terug in andere delen van Duitsland. Ik was onlangs een paar dagen op Rügen. Het eiland gold enige tijd geleden als het favoriete vakantieoord van de Europese aristocratie. Te midden van de prachtige natuur liet tevens Hitler vele jaren later een vakantiecomplex bouwen van maar liefst vier kilometer lang, Prora. Dit reusachtige bouwwerk moest jaarlijks onderdak gaan bieden aan twintigduizend Duitse vakantiegangers, maar het project is nooit voltooid. Onlangs is een deel van het complex opgekocht door de Berlijnse vastgoedmakelaar Ulrich Busch en komen er waarschijnlijk toch vakantiewoningen.
Hoewel elk land haar eigen geschiedenis met zich meedraagt, zijn er niet veel landen met twee gezichten. Berlijn is de Harvey Dent van Europa.