Toen de Universiteitskrant nog op papier verscheen, was het gedrukte woord onomkeerbaar. Al was de inkt nog niet droog, de letters stonden er en bleven er staan. Fouten inclusief. De redactie kon die alleen achteraf, een week later, corrigeren.
Het onlinetijdperk kent die beperking niet. Fouten kunnen nu in een handomdraai worden hersteld, een ongelukkig geformuleerde zin of alinea kan in een oogwenk worden genuanceerd. Toch gaan we daar terughoudend mee om. Wijzigingen en correcties na publicatie zijn alleen mogelijk in bijzondere omstandigheden, zo is vastgelegd in ons Protocol Correcties en Aanvullingen.
Sommige zaken in dat protocol zijn nogal voor de hand liggend. Als de redactie aantoonbaar een fout heeft gemaakt, dienen wij die vanzelfsprekend snel en ruimhartig te herstellen. Maar als dat niet zo overduidelijk is? Als het gaat om bijvoorbeeld smaak, beleving, gevoel?
Dat laatste deed zich vorige week voor. De UK had een niet-alledaags verhaal gepubliceerd over vrouwelijke docenten die zichzelf inwendig laten onderzoeken door hun eigen studenten gynaecologie. Met het idee: een been in het gips zetten leer je door het te doen en dat is in deze tak van de geneeskunde niet anders.
Geïnterviewden hadden vanwege het gevoelige en intieme onderwerp vooraf inzage in het verhaal gekregen, en hun zegen gegeven. Maar ze hadden niet de kop gezien die de redactie er pas later boven zette.
Deze kop (die ik nu niet kan herhalen omdat ik dan opnieuw de fout inga, maar voor alle duidelijkheid het vrouwelijke geslachtsdeel bevatte) was nogal recht voor zijn raap, maar journalistiek niet fout. Toch viel die helemaal verkeerd bij betrokkenen: zij vonden het plat, smakeloos, denigrerend. Op hun verzoek hebben we de kop na publicatie gewijzigd.
Hebben wij daarmee ons eigen protocol geschonden? Nee. Er was weliswaar geen sprake van een feitelijke misser, wel van een inschattingsfout van onze kant. We hebben ons onvoldoende gerealiseerd hoe gevoelig en hoe intiem deze manier van lesgeven is en met die oorspronkelijke kop betrokkenen te kort gedaan. Ongewild, onbedoeld, maar toch.
Rob Siebelink, hoofdredacteur