Ondanks de aandacht voor de hoge werkdruk op de universiteit, wordt de kern van het probleem niet aangepakt, stelt columnist Casper Albers. ‘Dus laten we afspreken dat we voortaan alleen nog doen waar we voor betaald worden.’
Als we alle energie die we de afgelopen jaren gestoken hebben in de werkdrukdiscussie gewoon in ons werk hadden gestoken, dan hadden we inmiddels een flinke stapel extra tentamens na kunnen kijken. Maar dan waren we ook geen centimeter dichterbij een uitgang gekomen.
Dankzij de leerlingvolumemiddelen en de ruggesteunmiddelen is er ein-de-lijk ruimte voor een flinke dosis vacatures. Nog lang niet (structureel) genoeg maar elke stap in de goede richting is meegenomen. Op de korte termijn werken die vacatures niet echt werkdrukverlagend – ik zit momenteel in vier benoemingsadviescommissies – mais soit. Voor de gezellige sfeer in deze column negeren we maar even dat ‘onze’ minister deze week de universiteiten een nieuwe coronaboete van tientallen miljoenen heeft opgelegd.
Geld is niet de enige oplossing en geld is ook niet zaligmakend (tenzij je Sywert bent). Vorige week hadden we in de universiteitsraad een vergadering om ideeën te verzamelen die werkdrukverlagend kunnen werken, zonder dat ze (veel) geld kosten.
De gedane suggesties kon je deels van tevoren al aan zien komen: minder toetsen, minder vergaderen, minder overleg en minder controle. Communicatievrije weken in de zomer, zoals ze in Maastricht hebben, en geen moeite meer steken in het tot detail nakijken van zware onvoldoendes (of een student nu een 2,5 of een 3,2 krijgt, boeit toch niet).
En de belangrijkste suggestie: stoppen met werken als je je uren gemaakt hebt. Dan maar een college zonder goede voorbereiding of een student die klem zit niet helpen. Jammer voor de student, maar het alternatief is jammer voor de docent.
Jammer voor de student, maar het alternatief is jammer voor de docent
De wetenschap is niet het enige werkgebied met een te hoge werkdruk. Minister Van ‘t Wout heeft vanwege burn-outklachten zijn functie tijdelijk neergelegd en is demissionairder dan ooit. Mijn Leidse collega-columnist Remco Breuker heeft op Twitter een prachtig rijtje tips verzameld waarmee het kabinet doelmatiger en efficiënter kan werken zodat burn-outs geen issue meer zijn.
Laat het ministerwerk uitvoeren door student-assistenten, voer een ‘doelmatigheidskorting’ in op alle budgetten en verzorg een cursus timemanagement (in het weekend) voor alle bewindslieden. Als dergelijke maatregelen voor ons moeten werken, dan toch ook voor onze excellenties? En zo niet, dan richten we toch gewoon een puppykamer in?
Al dit soort suggesties zijn puntjes op de i. De kern van het probleem wordt niet aangepakt. En die kern is dat er te weinig geld is om deze hoeveelheid studenten onderwijs van hoge kwaliteit aan te bieden, onderwijs dat ook nog eens verweven is met wetenschappelijk onderzoek.
En daar zijn drie oplossingen voor: meer geld (en dus meer universitair docenten), minder studenten (selectie aan de poort en/of grenzen dicht) of een lagere kwaliteit van het onderwijs (hoi zesjescultuur!).
Ik weet wel waar mijn voorkeur ligt, maar weet ook hoe de huidige zetelverdeling in de Kamer eruitziet. De vierde optie (gewoon weer vier jaar lang onze avonden en weekenden doorwerken) is in ieder geval geen optie. Laten we met elkaar een onorthodoxe aanpak voor volgend collegejaar afspreken: voortaan doen we alleen nog waar we voor betaald worden. Niet meer, niet minder.
CASPER ALBERS