We hebben weer een Docent van het Jaar. De winnaar van dit jaar is Marc Kramer. Ik ken hem niet en hij heeft ongetwijfeld terecht gewonnen. Hetzelfde zou ik gezegd hebben over de verliezende finalisten wanneer zij gewonnen hadden.
De verkiezingsprocedure kent wel wat rare kanten. Om met de prijs te beginnen: de winnaar mag een extra vak opzetten. Dat is net zoiets als tegen de winnaar van een marathon zeggen dat deze als beloning nog vijf kilometer extra mag rennen. Ik denk dat aardig wat collega’s blij waren niet genomineerd te zijn toen ze lazen dat nog meer werk onderdeel van het prijzenpakket was.
De procedure om tot de winnaar te komen, is ook wat vreemd. Elke faculteit mag een kandidaat aandragen, zodat alvast bekend is wie in de top 10 staat. Dat is net zoiets als een verkiezing houden voor Groninger van het Jaar waarbij elke stad of dorp een kandidaat naar voren mag schuiven.
Kleine dorpjes, van Adorp tot Zuidwolde, hebben dan evenveel plekken in de finale als Stad. Als het je puur en alleen om de winnaar te doen is, en er geen ruis is, is dit een doenbare keuze. Als je ook runners-up aan wilt wijzen, sluit je nu uit dat twee van de drie beste docenten bij dezelfde faculteit werken.
Mijn grootste probleem is nog wel wat de kandidaten moeten doen om de finale te winnen. De genomineerden moeten elk een verhaaltje van zo’n tien minuten voor een algemeen publiek houden. Een soort TED-talk dus. Het moet vooral lekker in het gehoor liggen, niet te veel schuren en niet te veel diepgang hebben. Wat mij betreft is dit juist niet waar academisch onderwijs om draait.
Wat dat betreft is het tekenend dat de winnaar zijn verhaal hield over het ‘Stanford Marshmellow Experiment’. In dit psychologische experiment mochten kinderen kiezen: of nu een marshmellow krijgen, of over een kwartier twee. Kinderen die beter in staat waren om te wachten op een beloning, zijn later succesvoller in het leven.
Er is alleen een probleem met de studie: die was wetenschappelijk gezien niet zo solide opgezet. Een grote replicatiestudie, met tien keer zo veel deelnemers als de originele studie, liet zien dat het niet de mogelijkheid tot het bieden van weerstand tegen een lekker snoepje is dat zorgt voor succes later, maar de achtergrond en opvoeding van de kinderen.
Die achtergrondvariabelen hadden de auteurs van de originele studie gemakshalve niet meegenomen in het model, en dan krijg je inderdaad rare uitkomsten. De nuances die goede wetenschap vereist, passen niet in een praatje van tien minuten. Laten we dan ook niet op die manier meten wie van ons het goed doet.