Universitair hoofddocent Sepideh Yousefzadeh was nog niet zo lang geleden een wetenschapper in gevaar. Want in haar thuisland Iran is onderzoek doen naar sociale rechtvaardigheid riskant. En toen kwam de kwestie-Täuber, op haar eigen veilige Rijksuniversiteit Groningen.
Ik had vannacht een droom.
Het is 2010, ik woon nog in Maastricht. Ik ben gestrest en op zoek naar steun om in Nederland te kunnen blijven. Ik spreek een vriendin aan de telefoon die zegt: misschien kun je steun krijgen van Scholars At Risk (SAR). Ik kijk op hun website. Het is een wereldwijd netwerk met als doel om de vrijheid en veiligheid in het hoger onderwijs te beschermen. Het bestaat overwegend uit westerse instituten en universiteiten die wetenschappers uit onder meer Iran, Afghanistan, China en Turkije een plek aanbieden.
Ik ben uitgeput. De opstand na de presidentsverkiezingen in Iran, het geweld tijdens de protesten en de gevangenschap van mijn dierbare vrienden hebben hun tol van me geëist. Ik kijk uit het raam van de kleine zolderkamer die ik huur in Maastricht en voel de koude lucht buiten. Mijn lichaam is daar, maar mijn geest is ergens hier ver vandaan. Ik besluit een aanvraag te doen bij SAR voor steun.
Ik moet de hele tijd denken aan Susanne Täuber en de ontwikkelingen aan mijn universiteit. Nog niet zo lang geleden was ik een wetenschapper in gevaar. En het is ironisch: in het land dat mij onderdak gaf om mijn academische vrijheid te beschermen, worden wetenschappers die zich bezighouden met sociale veiligheid in het universitair onderwijs niet beschermd. Zij kunnen ontslagen worden.
Waar ik vandaan kom, ga je een grens over als je een activistische academicus bent
SAR’s wereldkaart van academische vrijheid toont geen enkele westerse universiteit waar die in het geding is. Bij alle evenementen die SAR organiseerde (en ik heb zo mijn mening over het koloniale aspect daarvan) werd het als vaststaand feit beschouwd dat er uitsluitend in niet-westerse autocratische setting wordt gemorreld aan de academische vrijheid.
Er wordt dus voetstoots vanuit gegaan dat westerse universiteiten veilige plekken zijn die in staat zijn om de academische vrijheid te beschermen. Onze eigen Rijksuniversiteit Groningen is lid van SAR.
Ik ben kwaad over wat Susanne Täuber overkomen is en over de uitspraak van de rechtbank. Ik klink misschien naïef als ik dit zeg, maar mijn verbazing weegt zwaarder dan mijn woede. Waar ik vandaan kom, een autocratie, kan lesgeven over of onderzoek doen naar armoede, gender of sociale rechtvaardigheid riskant zijn en gevolgen hebben. Waar ik vandaan kom, ga je een grens over als je een activistische academicus bent.
Academici die zich met dit soort onderwerpen bezighouden, zijn zich dus bewust van de risico’s. Ze weten dat ze veroordeeld kunnen worden voor ‘propaganda tegen het establishment’ of een ‘bedreiging van de nationale veiligheid’.
Als gevolg daarvan hebben veel wetenschappers het land verlaten en veel anderen is de mond gesnoerd. Sommigen hebben de wetenschap verlaten en velen zitten gevangen. Het doet nog elke keer enorm veel pijn als er iemand gearresteerd of monddood gemaakt wordt, maar het is vaak geen schokkend nieuws.
Als deze feiten het ontslag van Susanne niet kunnen voorkomen, welke hoop is er dan nog?
Het oordeel over Susanne schokt me wel, omdat het me erg doet denken aan wat ik in een autocratisch systeem heb meegemaakt. De universiteit die Susanne Täuber ontslaat, is de plek waar Aletta Jacobs studeerde en bovendien een SAR-lid dat de academische vrijheid wil beschermen. Als deze feiten het ontslag van Susanne niet kunnen voorkomen, welke hoop is er dan nog?
Als ik de parallellen met Iran ter sprake breng, zouden mijn Nederlandse vrienden en collega’s makkelijk aanstoot kunnen nemen aan de vergelijking. Ik vraag me af of een democratische en ‘liberale’ plek als Nederland het zich kan veroorloven om zulke gevallen waarin iemand monddood gemaakt wordt te normaliseren.
Wat Susanne overkomen is, deed me denken aan de angst en bedreigingen waar academici in Iran mee te maken krijgen. Susanne Täuber heeft de structurele uitdagingen en de worstelingen met gender en hiërarchie aan onze universiteit benoemd. Dit zou haar niet moeten gebeuren.
Ik kijk in de spiegel en zie Susanne terugkijken. Ik word wakker. Ik werk aan de Rijksuniversiteit Groningen. Dit is niet Iran, waar dit gebeurt. Dit is niet een autocratisch land. Dit gebeurt aan de RUG. Susanne is ontslagen.
Sepideh Yousefzadeh Faal Daghati is universitair hoofddocent intersectional wellbeing and decoloniality bij Campus Fryslân
Dit is het zoveelste artikel over Susanne Täuber op ukrant.nl, maar wanneer wordt in een artikel op dit medium iets geplaatst over de inhoud van de rechtszaak en waarom ze precies ontslagen is? De uitspraak is gewoon openbaar!
In de artikelen op ukrant.nl heb ik bijvoorbeeld niets gelezen over dat Susanne Täuber slecht presteerde (en dat dit ook al in meerdere jaarlijkse evaluatiegesprekken is besproken) al lang voor het artikel in Journal of Management Studies was gepubliceerd. Zo had ze bijvoorbeeld te weinig publicaties in de (voor de faculteit) relevante journals en ontwikkelde ze zich hier ook maar beperkt in. Om deze reden werd haar geadviseerd om nog niet voor promotie op te gaan, waarna zij er zelf allemaal andere zaken bijhaalde. Ook lees ik niks op ukrant.nl dat Susanne Täuber zelf een vrouwelijke collega probeerde te kleineren die wel eerder promotie krijg (omdat die wel in de relevante journals publiceerde!).
Dit was dus allemaal vóór dat ze in de Journal of Management Studies publiceerde en vóór ze zich op diversiteit en sociale veiligheid ging richten.
1. Dit is voor alle duidelijkheid een opiniestuk, geen nieuwsverhaal van de redactie. Het staat de gehele academische gemeenschap vrij om een opiniestuk naar UKrant te sturen. 2. We hebben begin februari (!) uitgebreid verslag gedaan van de rechtszaak en dus ook beschreven, zij het globaal en in andere dan uw bewoordingen, waarom de RUG haar wil ontslaan (hetzelfde geldt overigens voor haar verweer). (RS)
De artikelen (inclusief het uitgebreide verslag) waren van voor de uitspraak van de rechtszaak. De Ukrant heeft verder niet uit die uitspraak meegenomen in artikelen en de artikelen waren erg gefocust op dat ze ontslagen zou zijn omdat ze zich negatief uit had gesproken en een “voorvechster” van diversiteit was… de waarheid lag (zo blijkt uit de uitspraak) een stuk genuanceerde; ze functioneerde al langer tijd ondermaats, ze rebeleerde naar andere collega’s en pas daarna is ze op het “social safety” bootje gesprongen.
Ukrant is verder ook weinig neutraal als het gaat om zaken als diversiteit en inclusiviteit; hier wordt heel veel over geschreven, maar kritische commentaren (ook gewoon fatsoenlijke commentaren) die niet in het straatje passen worden regelmatig verwijderd of hele discussies worden gesloten. Misschien moet de Ukrant ook eens de schaduwzijde behandelen? Over medewerkers en studenten die te maken krijgen met de negatieve gevolgen van “positieve” discriminatie? De universiteit die per se alleen maar vrouwen wil aannemen in bepaalde (open) posities? Over dat diversiteit een doel op zich is geworden, waar tegenspraak niet gewenst is?
Ondermaats presteren was de mening van de man waartegen ze een klacht heeft ingediend. Overigens, opvallend veel buitenlandse RFF dames gaan plots “slecht presteren” vlak voor het einde van subsidie periode van 5 jaar. Toeval? Kan me overigens niet voorstellen dat de profs van HRM & OB met hun wangedrag haar gemotiveerd hebben om expert te worden op het gebied van sociale veiligheid. Want dan zouden ze hun eigen Jeanne d’Arc geschapen hebben die nu de giftige angstcultuur binnen FEB heeft blootgelegd. Zo dom kunnen psychologieprofessoren toch niet zijn? Haar werk lijkt voornamelijk te gaan om de discrepantie tussen beleid (wat met zegt te doen) en wat er daadwerkelijk gebeurt. Haar onderzoek naar sociale veiligheid past daarmee uitstekend.
Graag verneem ik de passage in de uitspraak waaruit blijkt dat Täuber een vrouwelijke collega probeerde te kleineren. De onbevooroordeelde beoordeling van leidinggevenden is juist een van de hete hangijzers in deze zaak. Dat wordt juist in twijfel getrokken, net als in de zaak de Poel. Deze zaak is nu zo groot dat ik hoop dat de onderste steen boven gaat komen en dat uitgezocht zal worden (journalisten?) wie/wanneer binnen HRM & OB welke aanstelling/promotie heeft gekregen, of ze aan de criteria voldeden en of ze niet toevallig vriendschappelijke en/of familiebanden hebben binnen de universiteit die misschien in hun voordeel hebben gewerkt. Dan zal blijken of de harde uitspraken van de Poel (nepotisme) en de veel mildere stellingen van Täuber (informele hiërarchieën en handel in invloed) hout snijden.
Ze probeerde op te klimmen omdat een andere (beter presterende) vrouw wel promotie kreeg. Uit de uitspraak:
2.14.
De HR-afdeling heeft naar aanleiding van het argument van [verwerende partij], dat een andere vrouw binnen de FEB, mevrouw [collega FEB] (hierna: [collega FEB]), wel promotie had gemaakt terwijl zij een vergelijkbare of slechtere publicatielijst zou hebben, een vergelijkend overzicht opgesteld tussen hen beiden. De HR-afdeling heeft daaruit opgemaakt dat [collega FEB] meer publicaties op haar naam had staan, die bovendien relevant waren voor haar vakgebied.
Ok, ik geef toe, het is geen kleineren wat ze hier doet, maar ze probeert wel op te klimmen door te wijzen naar een andere vrouw (die wel in de relevante tijdschriften publiceert). Voor iemand die zegt op te komen voor alle vrouwen is dit wel erg laag.
De vrouwen die zich in dit verhaal laag hebben gedragen zijn de professorendochters en hun vriendinnen die blind voor hun eigen privilege moedwillig een vrouw die het op eigen kracht moest doen de universiteit uit hebben gewerkt.
Je mag inhoudelijk van een reactie vinden wat je wilt, maar zinnen zoals ‘Morgen is een nieuwe dag, wellicht kan je die beginnen met het zijn van een beter mens.’ of ‘Misschien moeten u en CvB, RUG zelf naar een heropvoedingscursus om te begrijpen waar het over gaat.’ vind ik niet gepast. Dat zijn aanvallen op de persoon die een reactie heeft geschreven, en niet op de reactie zelf.
Ik zie niet dat u het ongepast vind wat PrimusIntraPares schrijft: “te vergelijken aan buitenlandse researchers die door dictaturen worden vastgehouden en/of vermoord in derdewereldlanden? Is dit een grap???” Deze persoon weet niet hoe de landen die niet mondiale predators zijn in de huidige geopolitiek zich tegen lokale en mondiale soevereine machten verzetten. Ze hoeven als mens niet buiten de vergelijking gesteld te worden van ondemocratisch gedrag van de beheersers. Kunt u begrijpen dat deze respectloze bewoording mij raakt als Nederlander afkomstig uit Iran?’ Wat is dan ongepast?
Dus nu proberen sommige mensen Tauber, die jaloers was op de vroege promotie van een andere vrouwelijke collega en ruzie krijgt met iedereen op de afdeling nadat ze was geadviseerd om de kwaliteit en kwantiteit van haar onderzoek te verhogen (en wie krijgt een sappige transitievergoeding!), te vergelijken aan buitenlandse researchers die door dictaturen worden vastgehouden en/of vermoord in derdewereldlanden? Is dit een grap???
Aangezien je je misplaatste comment ook in het Nederlands plaatst ga ik ook maar he, voor de goede orde. Mijn suggestie is dat je het artikel nog een keertje leest, want volgens mij heb je het niet helemaal begrepen. Mocht je toch bezig zijn kan je net zo goed ook je racistische, Eurocentrische taalgebruik aanpassen. Third world?? Morgen is een nieuwe dag, wellicht kan je die beginnen met het zijn van een beter mens.
Ik wil je graag helpen met je nogal vervormde kijk op de waarheid.
Täuber, die graag GELIJK behandeld wou worden als haar Nederlandse vrouwelijk collega. Die aangevallen werd door alle 6 hoogleraren in haar vakgroep na aanleiding van een wetenschappelijke artikel. Die vervolgens te horen krijgt dat ze heropgevoed moet gaan worden (communicatie/softskills//coaching/mediation). Dat is geen ruzie, dat is sociale terreur van een groep machtigen tegen een. Bullying in het Engels. En de schrijfster heeft volkomen gelijk, deze leiderschapsstijl is nog de norm in sommige landen, terwijl wij zeggen het beter te doen.
@PrimusIntraPares, Het is spijtig dat u in deze toon en woordenschat reageert, denk aan wat dr. Täuber is voorgesteld: “heropgevoed worden”. Hier is letterlijk een overeenkomst getoond met het Iraanse regime bij discriminatie. Over discriminatie wil het soevereine regime niets horen. Dr. Täuber heeft als expert over discriminatie in de Universiteit Groningen een essay geschreven en wordt als gevolg zonder onderzoek beschuldigd ervan de werkrelatie te hebben verstoord, zo wordt nog eens de soevereine macht versterkt door de rechtbank. Dit is een dubbele discriminatie. Enerzijds mag wie het beter weet het niet zeggen en anderzijds veroordeelt de soevereine macht deze daad als verstoring en vraagt de rechtbank om dat nog eens te veroordelen en bevestigen. Dit hoort niet, blijkbaar is dit de logica van de superieure macht. En hier heeft het systeem exact gehandeld zoals het Iraanse regime. De liberty (de staat van vrij zijn binnen de maatschappij van onderdrukkende beperkingen opgelegd door het gezag op iemands levenswijze) en freedom (de macht of het recht om te handelen, te spreken of te denken) die in Nederland alleen vrijheid genoemd worden zijn in deze zaak aangetast! Wij Nederlanders moeten heel sensitief zijn ten opzichte van vrijheid en discriminatie, want in de wereld zijn er talloze samenlevingen zoals Iran waarin mensen die niet sensitief zijn grote schade aan mensenrechten toebrengen. We kunnen bijna niet sensitief genoeg zijn!
Er is nog een andere zaak die de situatie van dr. Täuber met de toestand van Iran vergelijkbaar maakt en dat is de intimidatie ten opzichte van de vrijheid van meningsuiting. Het gaat om de identificatie van de grens van liberty en freedom en de formatie van de grenzen daarvan. In Iran wordt ieder mens als een afgeleide (subject) van de overheid gezien en voor ieder vrij gedrag is een grens bepaald met formatie van intimidatie en angst. En angst werkt verlammend. Daarom zijn er bewegingen met het doel van liberty en freedom met grote kosten. In Nederlandse Universitaire instituties heerst de angst. Er zijn echter weinigen zoals Susanne Täuber, die niet aan deze angst een stem geven! In Nederlandse Universiteiten is het fenomeen “heropgevoed worden” een vaak voorkomend en belangrijk instrument. Hierdoor wordt de beschouwer van het probleem getransformeerd naar probleemeigenaar en rond deze persoon zijn genoeg hoogleraren die er allemaal iets van vinden en uiteindelijk moet de probleemeigenaar heropgevoed of weggestuurd worden. Misschien moeten u en CvB, RUG zelf naar een heropvoedingscursus om te begrijpen waar het over gaat.