Afgelopen week zag ik een bericht verschijnen op Nestor, waarin het management van mijn opleiding de eerstejaars opriep om stil te zijn tijdens colleges. Ze hadden namelijk klachten ontvangen. Studenten hadden last van het geluid dat door de stembanden van hun medestudenten geproduceerd werd.
Op overzichtelijke wijze werd gewezen op de mogelijkheden om gespreksonderwerpen te bewaren tot na het college of om niet op college te verschijnen. Daarna werd er kort benoemd dat eerstejaarsstudenten volwassen zijn en dat docenten zich, terecht, niet geroepen voelen om hen te corrigeren. Tot slot werden studenten aangemoedigd om assertief te zijn naar medestudenten van wie ze last hebben.
Ik zou hier graag aan toe willen voegen dat veel praten tijdens colleges egoïstisch is, dat het getuigt van een gebrek aan zelfbeheersing en van een gebrek aan respect tegenover zowel de docent als je medestudenten. Het duidt niet op volwassenheid. Ik ben medestudenten met zo’n middelbareschoolmentaliteit altijd liever kwijt dan rijk.
Waarom? Omdat er studenten onder ons zijn die het zich niet kunnen veroorloven om afgeleid te raken en tijd te verspillen. Omdat het niet voor iedereen even makkelijk is om de stem van de docent uit een stroom van geluiden te filteren of zelfs om de docent te horen. Omdat docenten moedeloos worden van een lawaaierig, slechts gedeeltelijk volwassen publiek en zij het dan niet de moeite waard vinden om de pubers te corrigeren of zelfs om het college interessanter te maken.
Mocht je er nou zelf wel eens last van hebben, of misschien zelfs een van de klagende studenten zijn geweest, dan heb ik een tip. Zoek mensen die er ook last van hebben of het begrijpen. Misschien ben je verbaasd hoeveel dat er zijn. Bespreek met hen hoe je, het liefst samen en op een constructieve manier, aan anderen kan laten merken dat een stuk ducttape over hun gezicht niet zou misstaan.
Vriendinnen en ik hebben inmiddels een tactiek. Als er in de rij achter ons een gesprek gevoerd wordt, kijken wij elkaar vaak even veelbetekenend aan: we zitten weer eens in datzelfde schuitje. Een van ons kijkt dan even achterom, eventueel met een chagrijnige frons. Soms helpt dat, soms niet. Als het niet helpt, neemt een ander van ons het over door echt even een opmerking te maken: ‘Zouden jullie stil willen zijn? Dankjewel.’
We zijn nog niet na schooltijd in elkaar geslagen om onze brutaliteit, maar het is toch vaak zo dat studenten dit niet durven. Daarom hoop ik dat docenten toch de moeite willen nemen om studenten te corrigeren. Niet om hen op te voeden, maar omwille van de stille studenten. Voor hen ligt er vaak een te hoge drempel om te zeggen: ‘Mag ik stilte in de zaal?’