UKrant-columnist Casper Albers vindt het maar moeilijk op wie en wat te stemmen tijdens de verkiezingen voor de universiteitsraad – waar hij zelf jaren in zat. Dus besloot hij te loten.
Door een ongelukkige actie scheurde ik vorige week mijn knieband en nu kan ik niet veel meer. Gelukkig bestaat mijn werk voor 90 procent uit op een stoel zitten, nadenken en wat typen; daar heb je geen knie voor nodig.
Afgelopen week heb ik dus mijn college online moeten geven en ik kreeg er bijna een nostalgisch gevoel van. Mijn huidige lockdown is nog extremer dan de lockdown tijdens corona: toen zat er nog een dagelijkse lunchwandeling en een wekelijks bezoekje aan de supermarkt in.
Gelukkig was het vorige week meivakantie en kon ik elke keer als ik nieuwe koffie wilde (ook essentieel om wetenschap te bedrijven) de kinderen een appje sturen.
Doordat ik nu gedwongen langere tijd op fysieke afstand van de universiteit ben, ben ik extra afhankelijk van (sociale) media om op de hoogte te blijven. Zo zijn deze week de verkiezingen voor de universiteitsraad. Ondanks de altijd maar matige opkomst zijn deze verkiezingen belangrijk.
De universiteitsraad is zo’n beetje de enige waar het cvb verplicht is naar te luisteren
De afgelopen jaren zijn de zelfbenoemde groepen academische belangenbehartigers als paddenstoelen uit de grond geschoten, maar de universiteitsraad is zo’n beetje de enige waar het college van bestuur wettelijk verplicht is naar te luisteren.
Mijn stemgedrag baseren op welke partij de mooiste poster ophangt of de lekkerste appel uitdeelt in de campagneweek, lukt nu dus niet. Het vergelijken van de standpunten is ook lastig, omdat de vijf partijen die nu in de raad zitten vaak bijna hetzelfde vinden.
Ik heb de studentenkieswijzer van UKrant gedaan. De drie studentenpartijen zijn genuanceerd over het bsa (nuttig instrument, maar gebruik met mate), (terecht) kritisch over tentamens in het weekend en tegen centraal opgelegde stageverplichtingen. Ook de personeelspartijen verschillen alleen op de details.
In plaats van de kijken naar de partijprogramma’s, kan je ook kijken naar het (stem)gedrag van de partijen het afgelopen jaar. Maar ook hier zie je een verbroederende consensus.
Geen enkele partij heeft een standpunt over docenten met gescheurde kniebanden
Alle partijen zijn kritisch over het ontslaan van een kritische medewerker, voorstander van meer duurzaamheid en sociale veiligheid en tegenstander van doorgeslagen rendementsdenken. Geen enkele partij heeft een uitgesproken standpunt over ondersteuning aan docenten met gescheurde kniebanden.
Kortom, als je niet maandelijks aanwezig bent bij de raadsvergaderingen, is het lastig om te beoordelen welke kandidaat het beste mijn belangen gaat behartigen. In UKrant is helaas ook niet in detail terug te lezen op welke punten de partijen en kandidaten verschillen. En het lijkt een luxeprobleem te zijn: de Personeels- en Wetenschapsfractie bestaan louter uit geschikte kandidaten.
Bij het beoordelen van subsidievoorstellen speelt iets soortgelijks: het is soms onmogelijk om met goede argumenten te komen waarom het ene voorstel wel en het andere niet gehonoreerd wordt. Dan stapt men soms over naar gezochte argumenten: wie heeft het mooiste lettertype gebruikt of wie heeft vorige keer een beurs gekregen.
Als je niet kan kiezen, is het eigenlijk beter om gewoon te loten. Wel zo eerlijk en ook veel minder werk. Dat heb ik deze keer dus ook maar voor de universiteitsraadsverkiezingen gedaan.
Manuel, het lot was je gunstig gezind, van harte!
CASPER ALBERS