Met artikelen in het Dagblad van het Noorden en een afscheidsinterview in UKrant werd het breed uitgemeten in de media.
Hoogtepunt was ongetwijfeld het afscheidssymposium in de Martinikerk, waar Poppema uit handen van burgemeester Peter den Oudsten de Erepenning van de stad Groningen kreeg wegens ‘uitnemende verdiensten aan de Groninger samenleving bewezen’ en werd toegesproken door prominente gasten.
Ik was er graag bij geweest, maar een uitnodiging zat er voor mij niet in (zo’n kerk is natuurlijk ook gauw te klein), zodat ik daarom maar afga op wat ik er over lees in de kranten (tegen de tijdgeest in heb ik nog alle vertrouwen in de traditionele media). Het moet een geslaagd afscheid zijn geweest, met lovende woorden, zang, bier en bitterballen.
‘Gepassioneerd, gedreven, ambitieus, visionair, ondernemer’, zo werd Poppema’s leiderschap getypeerd, al ontbraken ook de kwalificaties ‘megalomaan en koppig’ niet. Maar over zijn verdiensten voor de universiteit leken vriend en vijand het – just for one day – helemaal eens te zijn: die waren groot.
‘Poppema weet wat hij wil en geeft alles’, moet de burgemeester hebben opgemerkt: ‘En als je een andere mening over de toekomst van de universiteit hebt dan die van Sibrand Poppema, heb je het mis.’ Het vertrouwen in het eigen gelijk is inderdaad iets wat Poppema typeert en menigeen in de kerk, waaronder de voltallige universiteitsraad, zal dat hebben kunnen beamen.
Alleen mevrouw Poppema leek niet onder de indruk van het hele gebeuren en zag het vooral als een mooie gelegenheid om de kinderen en kleinkinderen weer eens te zien. Een beetje omslachtig leek me dat wel, met zo’n symposium en afhuren van een kerk. Maar goed, ik heb dan ook geen kleinkinderen. Op de vraag hoe het straks moet als Poppema thuis zit, antwoordde ze in het Dagblad beslist: ‘Hij mag de hond uitlaten.’
Ach ja, hoe was het ook al weer? Achter een sterke man schuilt vaak een nog sterkere vrouw. Onwillekeurig denk je Poppema ineens te begrijpen.
Naast alle aandacht voor zijn verdiensten voor stad en universiteit, kon natuurlijk zijn ‘grootste nederlaag’ niet onbesproken blijven: Yantai. Maar het tekent Poppema dat hij het helemaal niet ziet als een nederlaag.
‘Ik vond het uiteraard jammer’, zegt hij erover in UKrant, ‘Maar het voelt niet als persoonlijke nederlaag […]. Het is een nederlaag voor de RUG. Yantai was echt een kans om als universiteit een voorsprong op andere universiteiten te nemen.’
Het is Poppema ten voeten uit. ‘Sibrand wil altijd winnen’, aldus oud-commissaris van de Koning Max van den Berg in een toespraak. ‘In een interview vertelde hij laatst dat hij die dag vijf minuten sneller naar zijn werk was gefietst dan normaal. Dat is typisch Sibrand. Hij heeft alles bereikt wat er te bereiken is. In de wetenschap, in het bestuur, in de samenleving. En nog is hij trots op die vijf minuten.’
Poppema zal zich wel redden, daar zit ik niet over in, maar ik maak me wel een beetje zorgen om zijn trouwe viervoeter. Dat worden natuurlijk lange wandelingen, in een straf tempo, door weer en wind, waarbij Poppema in eindeloze monologen tegen de hond aan praat, die dat braaf over zich heen laat komen, blij met elke vorm van aandacht, zoals honden nu eenmaal eigen is.
Maar dan tegen het einde van elke wandeling roept Poppema tegen het dier: ‘Zien wie er het eerst thuis is?’ Ik weet al wie er gaat winnen.
Nee, voor de hond hoop ik dat ze hem snel aannemen in Canada.