Internationale studenten worstelen al jaren met het Nederlandse zorgstelsel. Sommigen, zoals Andra Buciu uit Roemenië, hebben het geluk dat iemand ze helpt als dat nodig is. Maar zo gaat het niet altijd.
Het was een doorsnee avond uit, samen met vrienden. Ik was aan het dansen in een van de clubs in het centrum en genoot van de muziek, tot ik opeens ten val kwam. Het deed wel zeer, maar ik stond er verder niet echt bij stil en ging naar huis.
Pas toen ik de volgende ochtend wakker werd met heel veel pijn en een opgezwollen voet, besefte ik dat er iets mis was. Maar wat doe je als internationale student die niet staat ingeschreven bij een huisarts en geen Nederlands spreekt?
Door mijn werk als bestuurslid bij de Groninger Studentenbond (GSb) ben ik bekend met het Nederlandse zorgstelsel: als je geen huisarts hebt, is het een heel gedoe om de weg te vinden in het systeem of om de juiste doorverwijzingen te krijgen. En waar begin je? Wie bel je?
Wat doe je als je niet staat ingeschreven bij een huisarts en geen Nederlands spreekt?
Ik wanhoopte, maar mijn Nederlandse medebestuursleden zeiden dat ik de afdeling Eerste Hulp van het Martiniziekenhuis of het UMCG moest bellen in de hoop dat iemand me zou willen helpen. Het Martini zei dat het niets kan doen als ik geen huisarts had. Het UMCG wilde me na veel smeekbedes wel ontvangen.
Dit is een bekende gang van zaken voor internationale studenten in Groningen. Zodra ze in de stad arriveren, zegt de universiteit tegen ze dat ze zich moeten inschrijven bij een huisarts. Maar daar zeggen ze niet bij hoe belangrijk een huisarts is om toegang te krijgen tot zorg.
Als je als international geen huisarts hebt en niet bekend bent met het Nederlandse zorgstelsel, zul je de oplossing voor je problemen uit eigen zak moeten betalen. Dat is onacceptabel, zeker aangezien de universiteit zo’n 27 procent internationale studenten telt die waarschijnlijk niet weten hoe ze de weg moeten vinden in de zorg.
Maar wie moet hen helpen?
De uni telt zo’n 27 procent internationals die waarschijnlijk niet weten hoe ze de weg moeten vinden
In mijn geval was ik een van de gelukkigen die een dokter trof die wilde helpen. Hij gaf me het visitekaartje van StudentArts en legde uit dat als ik me daar inschreef, zij me een doorverwijzing konden geven waardoor ik niet zou hoeven te betalen voor de behandeling. Maar als je niet het geluk hebt zo’n dokter tegen te komen, moet je maar bidden dat de rekening niet te hoog is.
Daarom is het van groot belang dat de universiteit en de gemeente iets doen aan de informatievoorziening voor internationale studenten. Marketing Groningen heeft onlangs een uitgebreide gids gepubliceerd voor internationals over het zorgstelsel met hele handige links.
Maar omdat de universiteit dit niet deelt op haar platform en er geen reclame voor maakt, weten internationale studenten hier niet van en vragen ze vrienden om hulp – meestal tevergeefs.
En zelfs als ze de gids vinden en zich inschrijven bij een huisarts in de buurt, komen ze op een lange wachtlijst terecht – in mijn geval drie jaar.
Dus moet de universiteit aan haar communicatie werken, en de huisartsenpraktijken – uitgezonderd StudentArts – moeten meer internationale studenten accepteren, zodat de trend niet doorzet dat internationale studenten niet de zorg krijgen die ze toekomt.
Andra Buciu is bestuurslid bij de Groninger Studentenbond (GSb)