Student-columnist Laura helpt haar moeder om vliegangst te overwinnen. In een leeg vliegtuig dat nergens naartoe gaat.
Waar ik bang ben voor hoogtes, koestert mijn moeder een intense angst voor bussen, treinen en vooral voor vliegtuigen. Ze zegt altijd dat het niet de reis zelf is, maar meer het idee van opgesloten zitten en er niet meer uit kunnen.
Ik weet er nooit iets tegen in te brengen en dus wil ze haar angst na 52 jaar op een andere manier proberen te overwinnen.
Vandaag gaat ze zichzelf uitdagen door vliegveld Eelde te bezoeken. Het schijnt dat mensen met vliegangst daar in een vliegtuig mogen kijken als ze dat aandurven. Mijn moeder heeft mij mee gevraagd. Binnenkort wil ze haar eerste vliegreis gaan maken en voordat het echt zover is, wil ze alles uitgeprobeerd hebben.
Op Eelde kun je een kanon afschieten. We zitten zwijgend in het restaurantje. Op wat vliegtuigspotters en een handjevol mensen na is het er uitgestorven. Mijn moeder prikt wat met haar vork in haar gebakje, schuift het heen en weer over haar bordje.
De situatie doet me denken aan mijn pubertijd, die vooral bestond uit angsten en eten heen en weer schuiven over borden
De situatie doet me denken aan mijn pubertijd, die vooral bestond uit angsten en eten heen en weer schuiven over borden. Ineens lijkt ze zo breekbaar, mijn moedertje.
Het is fijn om te ervaren dat ik als volwassene (althans, ik probeer heel hard om er een te zijn) haar nu eens kan steunen. Ik reik over de tafel heen naar haar hand. ‘Hey mams, we doen dit samen. Het is oké.’ Ze knikt.
Er komt een medewerkster naast ons tafeltje staan. ‘Nou, zijn jullie zover?’ Ze gaat ons voor door een hal. Ze heeft de meest perfecte billen die ik ooit heb gezien en ineens baal ik ervan dat die van mij zo plattig zijn. Oké, focus Laura.
Wanneer we voor de gate staan haalt mijn moeder diep adem. ‘Zal ik voor gaan of wil je dat ik achter je aan loop?’ vraag ik. ‘Nee, ga jij maar eerst’, zegt ze. Het is een klein en bescheiden vliegtuig met blauwe stoelen. ‘Je mag best even gaan zitten om te kijken hoe het voelt’, zegt de vrouw met perfecte billen.
We zoeken een plekje. Daar zitten we dan, in een leeg vliegtuig dat nergens naartoe gaat. Mijn moeder zucht. We gaan nergens heen…..en toch vooruit.
LAURA MIJNDERS