Geheel in stijl met het 50-jarig bestaan van UKrant blikt columnist Casper Albers terug in de tijd. En komt tot de conclusie dat de geschiedenis zich herhaalt.
De jubilerende UKrant trakteert ons deze maanden met blikken op het verleden: wat stond er 10, 25 of 50 jaar geleden in deze krant? Het leest als een soort Andere Tijden-special over de RUG. Het enige wat ontbreekt is de voice-over van Hans Goedkoop.
Vorige week stond in UKrant dat de koffieautomaten in de UB te vaak leeg zijn en dat de prullenbakken vol liggen met lege bekertjes. Niet elk artikel hoeft immers wereldnieuws te zijn. Maar je hebt inmiddels een half bos nodig om alle UKrant-berichten over koffie van de afgelopen vijftig jaar uit te printen. Die berichten laten een mooi beeld van de tijdgeest zien.
Mijn geheugen van RUG-activiteiten gaat geen vijftig jaar terug (ik heb sowieso erg weinig herinneringen van voor mijn geboorte), maar wel ruim de helft ervan. In mijn studententijd in de jaren negentig was de automatenkoffie niet te drinken: je moest de koffiechocomix nemen om tenminste iets warms te krijgen wat niet doorzichtig was.
Het pluspunt was wel dat een bekertje slechts 40 guldencent (0,18 euro) kostte. Althans, de vulling van het bekertje: het bekertje moest je zelf meenemen, want in die jaren werd de klimaaturgentie beter gevoeld dan nu en was een gratis wegwerpbeker geen optie.
Een ander pluspunt van die koffie was dat het fairtrade was. Dat vonden we toen heel normaal: aan de universiteit denken we na over vraagstukken die de wereld verbeteren en dan hoor je zelf ook het goede voorbeeld te geven. Maar toen kwam het Grote Neoliberale Denken en rekende een boekhouder uit dat het goedkoper kon door boeren af te zetten.
In de jaren negentig werd de klimaaturgentie beter gevoeld dan nu
Een van mijn favoriete items uit de UKrant is een filmpje uit 2015. Dat jaar hebben we een stuk van de UB aan de belastingontwijkers van Starbucks gegeven. Twee studentes hadden net een karamelamandelmacchiato of iets dergelijks gekocht (dan is die automatenchocokoffie uit de jaren negentig beter te drinken!). Vervolgens meldden ze voor de camera’s van UKrant dat het studentenleven zo duur is en dat ze echt wel maximaal moesten lenen.
Geldgebrek bij studenten is de andere rode draad in de berichtgeving. Gisteren stond hier een oproep om internationals ov-korting te geven. Waarom sommige EU-studenten geen studentenreisproduct hebben terwijl ze hier wel recht op hebben, werd niet duidelijk, maar sommige studenten moesten helemaal in Haren of Assen wonen.
Op zich is Haren-Groningen prima te fietsen, maar niet voor iedereen. En de dagelijkse zes kilometer treinretour uit Haren tikt dan toch weer aan tot 100 euro per maand. (Gratis bespaartip van Casper: pak de bus. Met een slim kortingsabonnement ben je slechts 50 euro kwijt. Daar kan je weer mooi wat hazelnootlattes bij de Starbucks van halen).
De genoemde studente uit Assen was per maand voor ov en kamer samen 410 euro kwijt: dat ligt nog steeds onder de (volgens Google) gemiddelde kamerprijs. Het probleem lijkt dus niet zozeer te liggen bij de buiten Stad wonende internationals, maar bij het feit dat alle studenten er bekaaid en met een hoge studieschuld vanaf komen.
Gelukkig beweegt de geschiedenis zich als een sinusoïde (of cosinuoïde, zo u wilt) voort. Met het inkopen van unfair koffie zijn we inmiddels weer gestopt. Het is een kwestie van tijd voordat hetzelfde gebeurt met het leenstelsel. Volgende missie: Starbucks vervangen door een belastingbetalende barista met betaalbare koffie.
CASPER ALBERS