Vloeken als mijn moeder, zuchten als mijn vader

Op wie lijk je het meest? Op je vader of op je moeder? Student-columnist Laura Mijnders gaat op een onverwachte ontdekkingsreis.

Hoe ouder je wordt, hoe verslavender het zoeken naar verklaringen voor bepaalde dingen in jezelf wordt. Dan heb ik het name over mijn eigen gedragingen. De laatste tijd vraag ik me in toenemende mate af van wie ik bepaalde eigenschappen heb. Ik hoor mijn moeder vloeken wanneer ze een IKEA-meubel in elkaar zet en mijn vader zuchten wanneer hij van iets geniet.

Alleen ben ik het nu, die vloekt en tiert en zucht.

Als ik de spiegel kijk, zie ik een soort hybride versie van mijn ouders. Ik ben duidelijk niet geadopteerd zoals alle broertjes hun zusjes minstens één keer in hun leven proberen wijs te maken. Ik heb mijn vaders mond, mijn moeder ogen. Mijn moeders temperament. Mijn vaders voorliefde voor cijfers.

Maar er zijn dingen die ik niet kan verklaren. Mijn neiging tot het creëren dan wel achterlaten van chaos. Mijn onhandigheid. Mijn depressies.

Omdat afleiding meer dan welkom is vanwege het afkicken van slaapmedicatie (wat soms nog een beetje misgaat, vannacht keerde ik alle tassen binnenstebuiten op zoek naar een per ongeluk verdwaalde pam), ben ik afgelopen weekend naar Noordwijk afgereisd om samen mijn moeder een nicht te ontmoeten. Het was ergerlijk druk in de trein en ik voelde me opgelaten maar enfin, nieuwsgierigheid is nu eenmaal een krachtige motor.

Als ik de spiegel kijk, zie ik een soort hybride versie van mijn ouders

Mijn moeder had me opgepikt bij een bushalte. Vervolgens waren we richting het huis van haar nicht gereden.

‘Volgens mij is het hier ergens.’

Ze had vol zelfvertrouwen gefileparkeerd. We hadden in de straat aangebeld bij het derde huis van links.

Kort daarna staarde ik naar een gezicht dat ik onmiddellijk herkende, omgeven door weelderige, blonde lokken. Ik wilde een hand uitsteken maar bedacht me net op tijd.

‘Willen jullie thee?’ had ze gevraagd.

Daarna had ze wat in de keuken gerommeld en was met grote brokken chocola aan komen zetten. Precies zoals ik zou doen. Ik had treurig naar mijn buik gekeken, dan alsnog een asociaal groot stuk van het schoteltje gepakt.

Zodra ze ging zitten, hadden we één stuk door gesproken met elkaar; over depressies, eetbuien en familie.

Na afloop had ze ons vrolijk uitgezwaaid vanuit de deuropening. Hoe die hand bewoog…..

Overduidelijk. Terwijl we wegreden, begon het ineens te dagen: het terrein dat ik door dit bezoekje in mijzelf herwonnen heb.

LAURA MIJNDERS

Abonneer
Laat het weten als er

De spelregels voor reageren: blijf on topic, geen herhalingen, geen URLs, geen haatspraak en beledigingen. / The rules for commenting: stay on topic, don't repeat yourself, no URLs, no hate speech or insults.

guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties