Wo-studenten die stage lopen werken zich vaak een slag in de rondte, met nauwelijks een vergoeding er tegenover. Help de stageslaaf, vindt columnist Wilma Heesen.
Ik word een beetje moe van al die stakingen de afgelopen maanden. De bus reed niet, het stonk naar vuilnis op straat en ook een ziekenhuisafspraak ging de mist in. Een hoop gedoe. Al gun ik natuurlijk deze mensen een betere financiële situatie, een betere werkbalans en een veilig klimaat om in te werken.
Al die werkonderbrekingen getuigen van weinig creativiteit in actievoeren. Kan het niet wat vriendelijker en leuker allemaal? Neem als buschauffeur een mooie toeristische route naar je bestemming als ware reisleider. Organiseer een grote ‘clean up day’ met gratis prikstokken in samenwerking met alle vuilnisophalers. Gegarandeerd aandacht voor de zaak op een leuke manier.
Afgelopen week was er één actie waar ik wel helemaal achter sta. Nauwelijks opgemerkt in de media helaas. De onlinepetitie ‘handen op elkaar voor de co’, voor een betere vergoeding van de coschappen. Niet te verwarren met de tuchtzaak ‘handen af van de co’, wat een zaak is van drie coassistenten tegen een internist met losse handjes. Een heel dappere en terechte actie om naar het tuchtrecht te stappen.
Organiseer een grote ‘clean up day’ met gratis prikstokken samen met alle vuilnisophalers
De ‘handen op elkaar actie’ gaat over de financiële situatie van de geneeskundestudenten. De coassistent van weleer buffelt met gemak veertig tot vijftig uur per week voor hooguit een schouderklop of positieve beoordeling.
Sinds afgelopen jaar is er dan eindelijk een vergoeding voor al dit werk. Honderd euro in de maand, oftewel 0,58 cent per uur. Alles bij elkaar genoeg voor twee biertjes op een dag of drie zakken chips. Dolle boel.
De studenten willen een hogere vergoeding dan de huidige honderd euro. In tegenstelling tot de beeldvorming van de geneeskundestudent is er meestal geen geldinfuus van pa en ma waar ze op kunnen teren. Naast al die uren met een stethoscoop om de nek wordt er dus ook nog flink gewerkt in de avonduren en weekenden.
Met na zes jaar of langer studeren een diploma op zak is de ladder naar een goed salaris lang, de competitie groot en de studieschuld enorm. Niet echt een gezonde situatie voor die dokters.
Er is meestal geen geldinfuus van pa en ma waar deze studenten op kunnen teren
Toch mogen de coassistenten wel een beetje in hun handjes knijpen dat er in ieder geval iets van financiële compensatie is. De helft van de wo-studenten die stage moet lopen, doet dit onbetaald. Het is geen optie om de stage niet te volgen, dan haal je de opleiding niet. Deze studenten voelen zich regelmatig gebruikt als goedkope werknemer. Geef ze eens ongelijk.
Dit nieuws is onze minister van onderwijs vorig jaar ook ter ore gekomen. Hij heeft zijn focus gelegd op de situatie rondom stages in het mbo, want daar is de situatie nog net wat erbarmelijker. Vorige maand is voor die studenten een stagepact ondertekend met veel goede intenties erin over een stagevergoeding.
Nog weinig concrete afspraken, maar toch. Staan de vergoedingen voor de wo-stages dan ook nog op de agenda in politiek Den Haag? Niemand die het weet. Wie verzint er een creatieve actie om aandacht te vragen voor onze studenten die op sommige plekken als stageslaaf worden ingezet? Mijn steun heb je.
WILMA HEESEN
Ik ben een groot voorstander van creativiteit, maar soms moet je niet per se creatief willen zijn. In dit geval klinkt het alsof ‘creatieve acties’ vooral bedoeld zijn om te zorgen dat mensen er geen last van hebben. Maar dan zouden die acties ook geen zin hebben. Een staking organiseer je volgens mij niet om aandacht te vragen, maar om de boel onder druk te zetten. ‘Handen op elkaar’ klinkt sympathiek, maar ‘armen over elkaar’ is waarschijnlijk effectiever. Misschien ook wel een idee voor WO-stagiar(e)s.
Ik sta hier een beetje dubbel in. Aan de ene kant heb je gelijk, maar als het over artsen gaat wil ik toch de volgende kanttekeningen plaatsen:
1) min of meer baangarantie
2) (hele) hoge salarissen
3) studenten betalen een fractie t.o.v. wat ze kosten. Alhoewel het collegegeld gelijk is voor praktisch elke studie, is er wel degelijk verschil in hoeveel de studie daadwerkelijk kost en hoeveel de student hiervan zelf bekostigt. Laat geneeskunde nou eentje zijn waar je als student maar een fractie betaalt t.o.v. wat je kost.
4) alhoewel de co-schappen zwaar zijn, is de bachelor een groot multiple choice feest (tentamenbanken uit je kop stampen en verder lang leve de lol).
Als je dit allemaal in beschouwing neemt, zou je de co-schappen dus ook kunnen zien als een investering van 1+2+3, en het inhalen van studie-uren vergeleken met studenten die bijv. een volwaardige beta-opleiding volgen.
Afgezien hiervan is het inderdaad goed om zijn algemeenheid eens kritisch te denken naar hoe we stages inrichten.
Ik begrijp niet de relevantie van de punten die je maakt. Alsof coassistenten hun boodschappen kunnen betalen met de belofte dat ze in de toekomst goed gaan verdienen, wat btw ook wel mee valt.