De Universiteit Maastricht stelt een MeToo-training verplicht voor alle nieuwe eerstejaars. Moet de RUG dit voorbeeld volgen?
Dit zou geen vraag moeten zijn, laten meerdere medewerkers en studenten weten na een oproep van UKrant, want iedereen die is verbonden is aan de RUG heeft baat bij zo’n training – niet alleen eerstejaars.
Zo schrijft Emmanuel Oliveiro: ‘Ja, goed idee om deze training ook verplicht te stellen op de RUG, niet alleen voor de interne werkcultuur, maar ook voor een gezonde werkcultuur buiten de uni.’
Nare ervaringen
Als Sophia Badhan samen is met haar vrouwelijke huisgenoten, komt het onderwerp seksueel overschrijdend gedrag regelmatig ter sprake. Ze hebben er allemaal nare ervaringen mee, niemand uitgezonderd en ‘al onze verhalen lijken erg veel op elkaar’, schrijft ze.
Ze praat er ook over met mannelijke vrienden. ‘Ze steunen ons enorm, maar ik geloof dat velen van hen niet weten hoe diepgeworteld het probleem werkelijk is, of hoeveel van ons dit gedrag dagelijks ervaren.’
‘Hoewel mensen je pas echt kunnen begrijpen als ze zelf iets soortgelijks hebben meegemaakt, denk ik dat het enorm waardevol is om hier op een constructieve manier over te praten’, is haar overtuiging.
Nuttig en productief
Ze krijgt bijval van Maria Magas. ‘Het lijkt me geweldig als zulke workshops/lezingen op onze universiteit worden aangeboden’, schrijft zij. ‘Zo’n training kan er echt aan bijdragen dat seksuele intimidatie een halt wordt toegeroepen en wordt voorkomen.’
Daar is Kristin McGee (universitair hoofddocent muziekwetenschap) het voor de volle 100 procent mee eens. Zo’n training voor nieuwe studenten zou in een eerste week van nieuwe studenten ‘zeer nuttig en productief’ zijn.
Open discussie
Om het succesvol te maken, zou zo’n training een ‘open format’ moeten hebben, stelt D. Toews voor. ‘Een open discussie, zodat mensen de kans krijgen om hun mening te geven.’ Die wint aan kracht als de training wordt aangeboden aan studenten én docenten. ‘Ik denk dat het probleem voor beiden hetzelfde is.’
De RUG heeft al een zogeheten active bystander-training, gericht op het herkennen van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Dat kan een vertrekpunt zijn, zo merkt iemand anders op. ‘Ik kan me wel voorstellen dat bij zo’n training heel persoonlijke verhalen zullen bovenkomen. Daarom is het wellicht verstandig als de RUG hiervoor samenwerkt met een externe organisatie, zodat deelnemers een veilige setting krijgen om de training te volgen en er desgewenst ook eigen ervaringen te delen.’
Het raakt iedereen
‘Het laten-we-het-vooral-gezellig-houdensfeertje binnen de RUG mag in dit verband wel eens flink tegen het licht worden gehouden’, schrijft M. Geers. Het probleem zit ‘m niet alleen in de eerstejaars, maar raakt iedereen op de uni.
‘Te beginnen met alle leidinggevenden (cvb, hoogleraren, afdelingshoofden, sectormanagers, onderzoeksleiders, etc.) met als onderdeel van hun training dat ze hun medewerkers moeten aanspreken op onwenselijk gedrag – en ook hoe – en dat ze hen meteen de consequenties moeten melden van herhaling van het gedrag (ontslag?). Het is ook van belang dat iedereen leert een ‘dader’ aan te spreken op ongewenst gedrag, ook al is het een goede collega.’
Schade
Een heel ander geluid komt van student sociologie Ronnie Huisman. Hij vreest dat het verplichten van een MeToo-training meer schade zal aanrichten dan goed doen. ‘Wat is het bewijs dat een training het aantal gevallen van seksueel overschrijdend gedrag en seksueel geweld doet verminderen? Wat wordt de inhoud van die training? Wie gaat deze training geven? Waarom alleen de eerstejaars?’ vraagt hij zich af.
Hij schrijft verder: ‘Als je slachtoffer bent van een gruweldaad, zoals verkrachting, hoop ik dat het systeem werkt zoals het ontworpen is en de dader wordt veroordeeld. En dat jij als slachtoffer gepaste hulp krijgt. Zo niet, laten we onze tijd, energie en geld steken in het verbeteren van het systeem, zodat ongewenste acties de gepaste consequenties krijgen.’