Wat heeft een boodschappenmandje met prulcadeautjes te maken met de verkiezingsuitslag? Columnist Gerrit Breeuwsma legt het uit.
Met december voor de deur staan de dagbladen vol met tamelijk onnozele artikelen over cadeaus. Zelfs serieuze kranten pakken breed uit met tips voor het perfecte cadeau, zelfgemaakte presentjes, suggesties voor surprises en wat dies meer zij.
Het zal goed bedoeld zijn, maar ik schiet dan meteen in een mentaal wak. Want ach, wat is het toch een rotmaand, december. Bijna net zo rot als november, al komt die maand er – met zijn eindeloze regen, harde wind en slechte verkiezingsuitslagen – tenminste eerlijk voor uit en tuigt het zich niet op met een hele rits aan feestdagen en voorgebakken gezelligheid.
In de NRC stond onlangs in de opvoedrubriek – die ik beroepshalve meestal lees – de vraag centraal of het ook beter is om ‘pedagogisch verantwoorde cadeaus’ te geven. Tja, dacht ik, verpest het nou maar weer voor de kinderen.
Gelukkig zijn die van ons inmiddels zo oud dat we ons niet meer hoeven uit te sloven om er iets ‘leuks’ van te maken. De jongens krijgen – heel onverantwoord – een flinke bak geld van ons en zij koken als wederdienst gebroederlijk een driegangenmenu. Er mislukt weleens een gang, maar een jaar later kunnen we daar in ieder geval smakelijk om lachen.
Er mislukt weleens een gang, maar daar kunnen we later smakelijk om lachen
Tja, pedagogisch verantwoord. Zou je daar betere mensen van krijgen? Ga je later PVV stemmen als je te weinig pedagogisch verantwoord speelgoed hebt gekregen? Of komt daar misschien de rancune vandaan en ontwikkel je bij een overdaad aan verantwoord speelgoed juist een enorme hang naar onverantwoorde keuzes? Dat zouden ze nu eens moeten uitzoeken.
Ik moest eraan denken toen ik deze week in een kringloopwinkel een moeder met haar zoontje van hooguit drie jaar geknield zag zitten rond een winkelmandje vol speelgoed. Met een paar euro vul je zo’n hele mand en ik had wel gezien hoe de kleine man er enthousiast het ene prulletje na het andere in had gestopt.
Zijn moeder had evenwel besloten dat hij niet meer dan tien dingen mocht uitzoeken. Best veel, vond ik, maar als je nog niet eens kunt tellen, zie je dat wellicht anders. Hoe dan ook, er moest gekozen worden. Lastig.
Er werd eerst een prentenboekje uitgehaald, vervolgens een poppetje en zo nog een paar dingen, maar er zat nog steeds te veel in de mand.
De kleine leek bijzonder gehecht aan zijn plastic fruit: banaantjes, tomaat en wat appels. Zijn moeder probeerde zijn keuzestress te verzachten. Hij mocht één appel houden, de andere moest hij terug leggen.
Zijn moeder wist natuurlijk dat je van één nepappel oneindig veel nepappelsap kunt maken
Hij deed zijn best er een tweede appel uit te slepen. ‘Anders kan ik er geen appelsap van maken’, probeerde hij, maar zijn moeder wist natuurlijk dat je van één nepappel oneindig veel nepappelsap kunt maken. Hij wist echter van geen opgeven en kwam met het ultieme argument dat hij van pappa altijd twee appels mocht kiezen. Zoiets kan in de beste huwelijken voor tweespalt zorgen, maar zijn moeder bleef voet bij stuk houden.
Zo ging dat een tijdje door, waarbij de peuter zijn best bleef doen om tot een zo voordelig mogelijke keuze te komen, terwijl zijn moeder aan haar punt – tien dingen – bleef vasthouden. Toch viel er geen wanklank. Moeder bleef geduldig en het kind legde zich er zonder boosheid of teleurstelling bij neer.
Even later liepen ze hand in hand richting de kassa. Of het mandje nu uitsluitend verantwoord speelgoed bevatte, kon ik zo snel niet zien, maar moeder en zoon waren samen zichtbaar naar tevredenheid uit de onderhandelingen gekomen.
Dat zie ik de beoogde coalitiepartijen bij de politieke onderhandelingen niet zo snel nadoen.
En ja, dat volwassenen op grote schaal onverantwoorde keuzes maken, is inmiddels wel zeker.
GERRIT BREEUWSMA