Hij was tot dusver de dans ontsprongen, maar het virus greep ten langen leste dan ook columnist Gerrit Breeuwsma bij de lurven. Dus lag hij op de bank met heel veel boeken.
In jaren niet zo weinig gedaan als deze zomer en dat had ik nog weken kunnen volhouden.
Nou ja, niet helemaal niks gedaan. Wat klusjes in huis en tuin, maar al gauw werd het daar te warm voor; de hitte was een mooie reden om de werkzaamheden voorlopig uit te stellen. Dat was maar beter ook: de verf droogde aan je kwast en vanaf een bepaald moment was zelfs het gras niet meer bij machte om te groeien.
Maaien zou moord zijn geweest.
En dan had ik nog het excuus dat ik moest bijkomen van corona. Terwijl de rest van ons huishouden al eens – en soms meerdere keren – positief had getest, was ik er bijna tweeëneenhalf jaar in geslaagd om coronavrij te blijven.
In de biologische niche die elk gezin toch ook is, waande ik me dan ook ‘the fittest’ van ons viertal. Maar toen kreeg ik vlak voor de zomervakantie klachten, testte positief en waar de rest van het gezin in het ergste geval milde symptomen had gehad, voelde ik me behoorlijk ziek.
Niet doodziek, maar lamlendig genoeg om te weten dat ik me sinds november 1997 niet zo beroerd had gevoeld
Niet doodziek, maar lamlendig genoeg om te weten dat ik me sinds november 1997 niet zo beroerd had gevoeld. Ik lag voor pampus op de bank (ik nam het niet zo nauw met de quarantaine), had nergens zin in en toen ik stilletjes begon te hopen dat mijn vrouw een paar stripboeken voor me zou meenemen uit de stad, wist ik dat het serieus was.
Gelukkig knapte ik daarna op en kreeg ik weer zin om iets te doen, wat in mijn geval betekent dat ik ga lezen.
Al jaren koop ik veel meer boeken dan ik menselijkerwijs kan lezen, maar pas de laatste tijd begin ik me te realiseren dat het misschien zaak wordt om selectiever te worden in mijn keuzes. Niet meer vallen voor de eerste de beste lovende bespreking. Vooral niet voor die van boekenpanels, die hun boeken vaak bedelven onder superlatieven.
Omdat het niet zo goed gaat met het lezen, denken professionele lezers dat ze iedereen met enthousiasme moeten overhalen, of ze beloven een ‘life changing’ ervaring, waar de meeste boeken nooit aan kunnen voldoen. Het wekt te hoge verwachtingen en is misplaatst (alsof je ware liefde met porno probeert op te wekken).
Om me te onttrekken aan de hypes probeer ik zoveel mogelijk klassiekers te lezen. Die hebben de tand des tijds doorstaan en spelen vaak een sleutelrol in het literaire en culturele landschap, zodat ze zich met alles en nog wat laten verbinden, niet zelden ook met de actualiteit.
Alsof je ware liefde met porno probeert op te wekken
Deze zomer onder andere Stendhal, J-K. Huysmans, D.H. Lawrence, Kawabata en Elsschot gelezen of herlezen. Ook dat doe ik steeds vaker, wat mijn onmogelijke verlangen ooit alles gelezen te hebben nog onmogelijker maakt.
Eindelijk ook De goden zijn dorstig van Anatole France gelezen. Het boek handelt over de roerige jaren 1793/1794 van de Franse revolutie, met zijn moordzuchtige volkstribunalen, eindigend met het moment waarop het hoofd van Robespierre onder guillotine wordt gelegd.
Ach ja, tribunalen.
Maar goed, soms laat ik me dan toch nog overhalen door lovende recensies. Zo deed een bespreking van Liefde, als dat het is (uit 2019) van Marijke Schermer, een voor mij tot dan toe onbekende auteur, me destijds meteen naar de boekhandel snellen.
Een boek over liefde, autonomie en gezin en de vraag in hoeverre die drie eigenlijk samen kunnen gaan. Meer ga ik er niet over zeggen, omdat ik dan wellicht in de val van de superlatieven trap. Vanaf 12 september geeft ze als gastschrijver van de RUG een viertal lezingen voor Studium Generale.
Ga daar naartoe; lees haar werk.
GERRIT BREEUWSMA