De zaak-Susanne Täuber op de RUG en de rel rond NOS-sport hebben niks met elkaar te maken, maar toch ook weer wel, concludeert columnist Gerrit Breeuwsma. Namelijk hoe het níet moet.
Beroepshalve ben ik in de loop der jaren twee keer bij een (klein) relletje betrokken geweest, die trouwens beide keren met een sisser afliep.
Ik begin erover omdat ik al een paar dagen rondloop met de vraag wat ik nu eigenlijk moet vinden van de rel rond Susanne Täuber en de redactie van NOS-sport. Die twee hebben natuurlijk niets met elkaar te maken. Maar als je er eenmaal over na begint te denken, ga je vanzelf iets zien dat lijkt op een verband, en juist daar twijfel ik dan weer aan.
In ieder geval mogen we vaststellen dat die rellen niet met een sisser afliepen. Voor Täuber lijkt het doek inmiddels gevallen en ook bij de NOS zijn er enkele slachtoffers (al is dat hier een misleidend woord) te betreuren.
Wat het conflict tussen de RUG en Täuber betreft, ben ik vooralsnog geneigd de kant van de laatste te kiezen. Best mogelijk dat ze een lastig mens is, maar als we alle lastige mensen gaan ontslaan, kunnen we wel bezig blijven.
Auteurs verbieden ooit weer kritische stukken te schrijven of te dwingen ‘sorry’ te zeggen, is onbetamelijk
Met wat ik ervan begrijp, spitst het conflict zich vooral toe op de openlijke kritiek in het Journal of Management Studies (JMS). Het betreft dus een door het wetenschappelijke forum geaccepteerd artikel en binnen de spelregels van de wetenschap denk ik dat we ons daar dan bij neer moeten leggen.
Dat is niet hetzelfde als het er mee eens zijn, want het staat critici vrij erop te reageren. Auteurs verbieden ooit weer kritische stukken te schrijven of te dwingen ‘sorry’ te zeggen, is onbetamelijk en vanuit ethisch oogpunt verwerpelijk. Bij fraude of plagiaat, oké, maar bij een verschil van inzicht?
Maar goed, misschien mis ik belangrijke informatie (de RUG is opvallend spaarzaam in haar berichtgeving) en kan ik er niet goed over oordelen.
En dan de sportredactie van de NOS, voorlopig toegespitst op de persoon van Tom Egbers. Sommige dingen zie je mijlenver aankomen (de verkiezingsoverwinning van de BBB), andere dingen verbazen je totaal niet (een omgekeerd hakenkruis in een Vindicathuis) en weer andere dingen zijn vooral (onbedoeld) komisch (brand in het crematorium aan het Hoendiep), maar Tom Egbers die een stagiaire het leven zuur maakt?
Daar moesten wij thuis wel even van bijkomen, alhoewel ik ook wel iets van opluchting bij mezelf bemerkte.
Tom Egbers die een stagiaire het leven zuur maakt? Daar moesten wij thuis wel even van bijkomen
Er verschijnen een hoop ergerniswekkende malloten op de televisie, maar Tom Egbers konden wij heel goed verdragen. Mijn vrouw zelfs iets te goed. Het zal haar worst wezen wie er wint bij een sportwedstrijd, maar als Tom Egbers in beeld verschijnt, kan ze het niet laten om op te merken dat ‘hij er nog goed uitziet voor zijn leeftijd’.
Vaak kijkt ze dan even vorsend naar mij (ik ben net iets jonger, maar niet veel) en mij bekruipt dan het gevoel dat er buiten mijn invloedssfeer even een ‘wedstrijd in de wedstrijd’ gaande is en het zou zomaar kunnen dat ik daarin niet aan de winnende hand ben.
Maar ja, ik zit ook niet achter de stagiaires aan en het zou maar zo kunnen dat je daar jong bij blijft.
Je moet echter nooit olie op het vuur gooien, dus ik bevestig braaf dat hij er patent uitziet. Om toch weer wat terreinwinst te boeken, voeg ik eraan toe dat zijn vrouw, Janke Dekker, ook een charmante verschijning is. We zijn het er gelukkig over eens dat deze affaire voor beiden een zeer pijnlijke en gênante vertoning is.
Of er dus een verband is tussen Täuber en NOS weet ik niet, maar wellicht kunnen we er iets van leren.
Helaas vooral hoe het niet moet.
GERRIT BREEUWSMA