Dakloos in de verhuurjungle
Jagen op een kamer
Michael Zemedkun (26)
Ethiopië
Masterstudent klinische en psychosociale epidemiologie
Michael Zemedkun staat op het Academieplein in de zon. Hij heeft eindelijk zijn eerste kamerbezichtiging sinds zijn aankomst in Nederland. UKrant mag deze opwindende gebeurtenis bijwonen, maar Michael ziet er absoluut niet opgewonden uit. ‘Huisbaas negeert me’, zegt hij, terwijl hij onbeantwoorde berichten op zijn smartphone toont.
Het is een teleurstelling voor Michael, die nu noodgedwongen moet blijven reizen tussen Groningen en Amsterdam, waar hij nu bij zijn tante logeert. ‘Elke dag urenlang pendelen is niet alleen vermoeiend, maar ook duur’, zegt hij. ‘Als ik in september geen huis heb gevonden, neem ik mijn verlies en ga ik terug naar Ethiopië.’
Vakantie
In Ethiopië is Michael een goedbetaalde arts. Hij werkte ‘in de frontlinie van Covid’ sinds hij afgelopen maart afstudeerde. Dus naar Nederland komen en eigenlijk dakloos zijn is ‘een klap voor mijn ego’, zegt hij. ‘Maar ik probeer positief te blijven en zie het als een vakantie als ik geen onderdak vind.’
Als ik in september geen huis heb gevonden, ga ik terug naar Ethiopië
Het is niet dat hij niet heeft geprobeerd om vanuit het buitenland een kamer te vinden. Hij heeft zelfs vijf maanden geleden al een kamer geboekt, vlak nadat hij zijn studiebeurs had gekregen. De huisbaas zei dat hij het contract pas in augustus moest afsluiten, vlak voor zijn aankomst. Maar toen hij weer contact met haar opnam, bleek dat ze alleen huisvesting bood aan bachelorstudenten. ‘Vier maanden lang was ik in de veronderstelling dat ik een huis had…’ En toen was hij terug bij af.
Treinabonnement
Het enige wat hem nog rest is ‘aldoor’ solliciteren naar kamers. ‘Facebook. Kamernet. Huurstunt. At home in Groningen’, somt hij moeiteloos het lijstje op dat bij alle dakloze studenten bekend is. Het probleem is dat de meeste advertenties gericht zijn op Nederlandse of vrouwelijke studenten, zegt hij. Dus als iemand contact met hem opneemt, is het om zich te verontschuldigen dat de kamer al verhuurd is. ‘Tot nu toe heb ik nog geen enkel huis bekeken. Het zou vandaag mijn eerste keer worden’, zegt hij met een glimlach.
Tot nu toe had hij het plan om 356 euro te betalen voor een treinabonnement – ‘in principe een maand huur’ – waarmee hij tussen Groningen en Amsterdam zou kunnen pendelen. ‘Dat zou nog altijd goedkoper zijn dan in een tijdelijk studentenhuis verblijven’, zegt hij. ‘Het enige nadeel is uitputting en gebrek aan slaap.’
Nico Hatt (19)
Zwitserland
Economie
Hoewel dit Nico Hatt’s tweede jaar aan de RUG is, was het ook voor hem ‘behoorlijk moeilijk’ om vanuit het buitenland een kamer te vinden. Bij het verhuurbedrijf waar hij vorig jaar verbleef mogen studenten niet langer dan een jaar blijven. En dus was hij weer terug bij af. Drie maanden lang zoeken vanuit Zwitserland, waar hij door de pandemie verbleef, bleef vruchteloos. Alle verhuurders geven de voorkeur aan Nederlanders of aan mensen die de woning persoonlijk kunnen bezichtigen.
Dus besloot Nico naar Groningen te komen om te zien of hij dan meer geluk had, ook al kon hij nergens terecht. Hij wist een bed te boeken in The Village, zodat hij direct naar een bezichtiging kon zodra hij werd uitgenodigd. Ook nam hij een abonnement op Kamernet – ‘Op de gratis platforms had ik geen succes’ – en bereidde een sjabloonbericht voor dat hij bij elke nieuwe opening meteen zou versturen als die zich zou aandienen.
Waarom zou ik, uit al die twintig mensen, die kamer krijgen?
Na een paar dagen de website te hebben ververst en te hebben gekeken of er iets nieuws was, lukte het hem eindelijk om zijn eerste bezichtiging te krijgen.
Wanhopig
Maar toen Nico aankwam, zag hij buiten nog twintig mensen wachten op die ene plek. ‘Veel studenten hadden hun ouders meegenomen, omdat ze dachten dat ze misschien meer kans maakten als de verhuurder daar ook wat volwassenen ziet.’ Dat voelde intimiderend, zegt hij: ‘Ze zijn allemaal wanhopig. Waarom zou ik, uit al die twintig mensen, die kamer krijgen?’
Sterker nog: Nico herkende veel bekende gezichten met wie hij de opvang deelde. ‘We hebben samen pingpong gespeeld en zo, maar nu zijn we allemaal tegen elkaar aan het opboksen omdat er maar één persoon op die plek kan slapen.’
Lawaaierig
Uiteindelijk verliet Nico The Village voor een andere tijdelijke kamer die iemand hem op Facebook aanbood in onderhuur. ‘Ik vond het gebrek aan privacy daar niet erg, maar het was gewoon super lawaaierig, dus ik kon ‘s nachts niet slapen.’ Nu heeft hij twee weken de tijd om iets anders te vinden. ‘Het is stressvol om nog niet te weten waar je over twee weken gaat logeren, dus ik zorg ervoor dat ik elke vrije minuut kijk of er nieuwe advertenties zijn.’
Nico gaat ervan uit dat hij de mensen uit The Village vaker zal zien de komende tijd, want die eerste bezichtiging liep op niks uit. Dus blijft hij solliciteren op Kamernet, ondanks het feit dat hij ‘heel weinig’ reacties krijgt. ‘Vandaag heb ik…’ Hij telt. ‘Vijf berichten gestuurd.’ En hoeveel reacties? ‘Nul.’
Tami Kolowa (29)
Duitsland
Masterstudent economische geografie
Tami heeft in veel verschillende landen gewoond en is geen groentje in het kamerzoekproces, dus veel stress levert het hem niet op. ‘Het is alleen onhandig en kost veel tijd.’
Hij weet dat hij vrij laat is begonnen met het zoeken naar een kamer – in augustus – toen hij besloot een masteropleiding te volgen, in plaats van te promoveren. Toch blijft hij vastberaden en rationeel. Nadat hij op Kamernet meer dan honderd mensen een bericht had gestuurd – ‘Ik heb er één bezichtiging aan overgehouden’ – stapte hij over op makelaarssites en leerde hij zijn kaarten goed uit te spelen. ‘Vertellen dat ik ouder ben en al gewerkt heb, is beslist efficiënter, want meer makelaars reageren.’
Afhankelijk
Het werkt in elk gevaal voor Tami, die naast zijn studie parttime werkt. Met zijn loonstrookje heeft hij in totaal zes woningbezichtigingen kunnen bijwonen. Wat hem opviel, is het verschil tussen hoe verhuurders omgaan met internationale studenten en hoe ze omgaan met woningzoekenden met een baan.
Vertellen dat ik ouder ben en heb gewerkt, werkt: meer makelaars reageren
Toen Tami bij een studentenhuis aankwam verbaasde hij zich over de arrogante manier waarop de huisbaas sommige studenten aansprak. Niet hem. ‘Hij maakte onder andere grapjes over “arme” landen, en het was een goed voorbeeld van hoe iemand voor niemand bang hoeft te zijn, omdat iedereen van hem afhankelijk is door die enorme vraag naar woningen.’
Toen de huisbaas Tami vertelde dat hij altijd internationale studenten kiest voor zijn huis, werd het hem duidelijk dat hij mensen wil waar hij meer invloed op heeft en die geen ophef zullen maken.
Koetjes en kalfjes
Omdat Tami op zoek is naar een appartement met twee slaapkamers – om later met iemand te delen – heeft hij nu één-op-één bezichtigingen. Mensen leiden hem dan rond, zeggen aardige dingen over het appartement en praten over koetjes en kalfjes. ‘Heel anders, dus, dan de bezichtigingen van studentenwoningen.’
Tami’s huizenjacht is nog niet voorbij. ‘Gisteren had ik drie bezichtigingen, daar ben ik dus de hele dag mee bezig geweest, in plaats van te werken of te studeren. En ik weet niet hoe lang dit nog gaat duren.’