Iedere student heeft reuze zin in de zomervakantie. Maar niet student-columnist Laura Mijnders. ‘Mijn uitzicht is een uitgestrekte leegte.’
Het laatste cijfer is zojuist via de mail binnen gekomen. Het is officieel: ik heb vakantie. Hoewel de meeste studenten hier naar zullen snakken, beneemt het idee alleen al mij de adem. Mijn uitzicht, althans zo voelt het, is een uitgestrekte leegte.
Ik weet niet wat het is. Op de een of andere manier moet ik altijd iets na te jagen hebben. De jacht, dat moment waarop het net niet misgaat, dat balanceren op het randje: het geeft me zowel doel als structuur.
Maar eigenlijk zegt het meer iets over mijn angst voor het alternatief. Ik ben bang om een saaie kantoorpik te worden voor wie elke dag op de vorige lijkt. Tegelijkertijd verlang ik naar de structuur van zo’n bestaan, omdat ik weet dat ik het er eigenlijk heel goed op zou doen.
Ik heb dus ook geen vakantieplannen dit jaar, ik leg de drang naar het jagen neer. Normaal gesproken maak ik zo’n twee maanden vooraf al plannen, nu probeer ik mijzelf uit te dagen het de komende weken per dag te bekijken.
Het is doodvermoeiend, die angst voor het niets, het houdt me de hele dag in zijn greep
Het is doodvermoeiend, die angst voor het niets. Het houdt me de hele dag in zijn greep, put uit, slokt slaap en eetlust op.
Om vandaag in ieder geval toch iets te doen te hebben, besluit ik om de vorige week veel te duur gekochte tweepersoonshangmat in elkaar te zetten. Dat blijkt nog best een klus. Iets met IKEA-achtige perikelen.
Na een uur aanklooien geef ik het op. Op sommige dagen kun je de boel beter de boel laten en met een bult chocola en telefoon voor de televisie gaan hangen. Al helpt dat ook niet echt. Al scrollend door Instagram komen de meest fitte lijven voorbij, ze doen dingen, springen uit vliegtuigen, fitnessen op het strand, zwemmen in kraakhelder water.
Buiten staar ik een tijdje naar de hondjes die vrolijk rondscharrelen. Er wordt bij de achterburen met een deur geslagen. Ik hoor hoe ze al bekvechtend een auto proberen in te komen. Ik schiet in de lach, ze zijn namelijk alle drie vrij stevig gebouwd en moeten zich in een relatief klein driedeursautootje zien te proppen.
Dingen die relativeren: Voor hen is elke dag weer een struggle, ik heb het zo slecht nog niet.
LAURA MIJNDERS