De afgelopen twee jaar vertelde student-columnist Laura Mijnders openhartig over haar wel en wee. Nu zit haar studie erop en neemt ze afscheid: ‘Ik had jullie als lezer veel meer nodig dan jullie mij.’
Het zit erop. Een half uur geleden leverde ik de scriptie in, krap twintig minuten voor de deadline. Ik zit op de bank met een glas wijn en een pizza, maar de euforie waar ik op hoopte, blijft uit. Na twee stukken pizza geef ik het op.
De wijn spoel ik door gootsteen. Mijn maag voelt aan als een draaimolen en ik heb het koud tot op mijn botten.
Ineens begint het me te dagen: ik voel me leeg. Er is een gat in me gekropen. Nu de boel is ingeleverd, is het wachten op het oordeel. Ik heb er geen controle over en dat maakt me bang. Ik stelde mijn afstuderen al twee keer uit en nu pas valt dat kwartje.
Ik ben bang om te slagen. Toen mijn vader me ooit een hele middag aan de keukentafel rondjes met een passer liet tekenen omdat het me maar niet lukte, leerde ik hoe teleurstelling werkt. Het werkt als een zwart gat in de ruimte; het eet zulke ervaringen op om er vervolgens groter van te kunnen groeien.
Nu ik op de drempel van de universiteit sta, is mijn grootste vrees om vergeten te worden
En dat gevoel ken ik. Daar kan ik mee omgaan. En alhoewel dat gat me totaal niets heeft opgeleverd, ben ik er stiekem aan gehecht geraakt. Ik zou er afscheid van kunnen nemen door het liefdevol toe te spreken. Maar soms heb ik het gevoel dat ik er in wordt opgeslokt en dat alleen de geruststellende woorden van een ander me kunnen helpen om er weer uit te komen.
Ook deze column heeft me de afgelopen jaren geholpen om eruit te kruipen. Anderen vormen een houvast. Een anker. En in alle eerlijkheid: Ik had jullie als lezer veel meer nodig dan jullie mij.
Nu ik op de drempel van de universiteit sta, is mijn grootste vrees om vergeten te worden. Om erachter te komen dat ik niets wezenlijks heb achtergelaten. Er eindigt een belangrijke periode in mijn leven waar ook jij als lezer onderdeel van hebt uitgemaakt. En dus wil ik je bedanken, maar je ook vragen om me niet te vergeten.
Zet je de deur op een kiertje, zodat we elkaar nog eens terug kunnen vinden?
LAURA MIJNDERS