Krekels in je slaapkamer voor de wetenschap
Door René Hoogschagen
By René Hoogschagen
Als de studenten niet naar de universiteit kunnen komen, dan komt de universiteit naar de studenten, zo dachten Martijn Hammers en zijn collega’s. Vorige week lieten ze de tweedejaars biologiestudenten elk een setje van zes krekels ophalen in de Linnaeusborg om de volgende dag thuis een experiment met ze uit te voeren.
Hammers wilde de studenten deze ervaring niet onthouden en er wordt al zoveel geschrapt, wat vaak ook niet nodig is, zegt hij. ‘Ik vind dat je voor veel practica wel een praktische oplossing kunt vinden. Ik denk dat er heel veel mogelijk is.’
Vechten
‘Heel leuk’, vond student Roos Turkstra het. ‘Voor mij was het voor het eerst een experiment met levende dieren.’ Daarvoor had ze alleen nog maar in de natuur dieren en planten geobserveerd. ‘Ik voelde me echt een bioloog met al die krekels op tafel.’
Dit experiment was vrij simpel: ze moesten de vier mannetjes bij elkaar zetten en dan kijken wat ze doen. Vechten, voornamelijk. Na een tijdje kwamen de twee vrouwtjes ook in de krekel-arena.
‘Bij mij deden ze precies wat voorspeld was’, zegt student Femke Kienstra. De zwaarste won en toen de dames erbij kwamen, gingen ze opnieuw op de vuist. Vervolgens gingen ze paren. Het vrouwtje bovenop.
Herrie
Lastiger was de nacht die eraan vooraf ging. ‘Ja, dat was wel pittig’, zegt Femke. Gelukkig hebben wij een gezamenlijke huiskamer een paar meter verderop. Daar mocht ik ze neerzetten van mijn huisgenoten.’ Toch kon ze de dieren nog horen.
‘Ik heb ze op een gegeven moment in de kledingkast gestopt’, vertelt Roos lachend. ‘Maar dat hielp niks. Het geluid ging dwars door deuren!’ Zelfs de huisgenoot naast haar had de beesten gehoord. ‘Ze heeft niet geklaagd, gelukkig.’
Hagedissenvoer
De truc was om de krekels even te laten zien wat hen te wachten stond als ze te veel herrie maakten, merkte student Richard Barelds. Hij liet de luid tsjirpende beesten even aan zijn baardagaam zien. Die hagedis lust wel een krekeltje. ‘Dat hielp’, zegt hij. ‘Na een paar keer waren ze stil.’ Hij sliep prima.
De volgende dag gingen de studenten naar de uni om het experiment na te bespreken, wat ook wel een welkome afwisseling van hun schermtijd was. ‘De vorige keer dat ik mijn medestudenten zag was een week geleden en daarvoor maanden geleden’, zegt Richard.
Hij leverde zijn krekels trouwens niet in, die had zijn baardagaam al op. Sterker: hij vroeg of hij ook alle overgebleven krekels mee mocht. ‘Ik had er uiteindelijk een paar dozijn.’ Ze zouden anders toch worden afgemaakt, weet hij, ‘en nu hadden ze nog een functie.’