Student-columnist Laura Mijnders vond het altijd moeilijk om zich een houding te geven in een groep. Nu de lockdown op zijn einde loopt, gaat dat haar beter af: ‘De kans om tot iets te behoren dat meer is dan jijzelf.’
Ze zitten in het Noorderplantsoen in het gras. Het is de eerste keer dat ik ze fysiek zal ontmoeten sinds we een half jaar geleden collega’s werden. Ze vormen een grote groep samen, een van mijn grootste angsten. Beelden van vroegere puberdrama’s en verplichte verjaardagen van familie dringen zich aan me op. De blokjes kaas in het midden, de halfvolle gesprekken.
Goed, verman je. Dit moet ik toch kunnen? Soms twijfel ik wel eens aan mijn capaciteiten als mens en voelt het alsof er een foutje is gemaakt: ik had niet in dit lichaam moeten belanden, maar in dat van een dier. Dit is allemaal per ongeluk.
Ik loop op mijn collega’s af. Mijn baas stelt me voor aan de rest. Ik kijk wat de rest drinkt, grijp dan iets te snel naar de rosé. Na een paar slokken raak ik aan de praat met een collega-columnist. We zijn het eens, angst is voor ons nauw verbonden met schrijven. Het is elke keer weer alsof je de wereld iets heel persoonlijks in slingert.
Opluchting dat niets raar is en eigenlijk alles heel menselijk en herkenbaar
En het ergste? Ondanks de angst voelt het als een dwangneurose. Het is een moeten dat tegelijkertijd ruimte geeft en de hoop dat wat je schrijft, ook de lezer een gevoel van opluchting geeft. Opluchting in die zin dat niets raar is en eigenlijk alles heel menselijk en herkenbaar.
Tijdens mijn vorige studententijd (ik had er drie), waarvan de derde de huidige is, leerden we over de term The feeling of belonging, een term uit de psychologie. Volgens Hurtado & Carter (1997) betekent het: ‘The psychological feeling of belonging or connectedness to a social, spatial, cultural, professional, or other type of group or a community.’
Ik voelde me altijd een beetje verloren in grote groepen, maar voel nu opnieuw heel duidelijk wat het belang is van tot een groep behoren. En dat wat ik tijdens de lockdown zo gemist heb: de kans om tot iets te behoren dat meer is dan jijzelf. Juist dat brengt je weer dichter bij jezelf en elkaar.
Ik realiseer me dat dit ook MIJN groep is. Een groep studenten, een groep van journalisten, collega’s, van dwarsdenkers. Een groep die dikwijls dezelfde angsten deelt en toch verschilt.
In het midden staan naast de nodige biertjes overigens wel blokjes kaas. Ik negeer ze.
LAURA MIJNDERS