Gerrit Breeuwsma is terug van een lange nietsdoenvakantie. Uitgerust. En plots ook een tikje ongerust. Want op zijn werk zit hij te veel.
Ik ben er weer. Op mijn werk bedoel ik. Nog niet helemaal van harte eerlijk gezegd, want het ‘vakantie houden’ (‘vakantie vieren’ vind ik toch net te uitbundig klinken) beviel me goed. Eind juli nam ik me nog voor om wel iets te doen in de vakantieweken, maar de hele maand augustus lukte het me moeiteloos om dat voornemen naast me neer te leggen.
Net als de waterstanden in veel grote rivieren en meren, zakte mijn arbeidsmoraal naar een historisch laag niveau.
Die pensionering gaat jou ooit wel lukken, merkte mijn vrouw na anderhalve week op, waarop ik toch mijn ledigheid (u weet wel, van ‘des duivels oorkussen’) meende te moeten rechtvaardigen met het enorme stuwmeer aan vakantiedagen dat ik nog had.
Al een paar keer had ik van personeelszaken een strenge mail gekregen om daar verandering in te brengen, dus goed beschouwd deed ik wel degelijk iets.
Maar verder gaven we ons over aan het grote nietsdoen. Dat betekent niet dat we stil gezeten hebben. We hebben gezaagd, gekloofd, gestapeld, gemaaid, geharkt en al gauw weer gemaaid dat het een lieve lust was. Het was zo’n Nederlandse zomer waarin je het gras bijna kon zien groeien.
Die pensionering gaat jou ooit wel lukken, merkte mijn vrouw op
Op een bepaald moment ben ik voor de aardigheid gaan berekenen hoeveel uur we samen in onze tuin hadden gestoken en wat dat gekost zou hebben als we daar een professionele tuinman voor in hadden gehuurd. Eventjes meenden we dat we dat bedrag daarmee zelf hadden verdiend en voelden we ons schatrijk, maar toen moest het gras weer gemaaid worden.
We hadden besloten om deze zomer niet weg te gaan en vooral dat besluit gaf, bij mij tenminste, een groot gevoel van rust. Ik ben geloof ik nogal honkvast en denk bovendien zelden dat het gras aan de overkant van de heuvel altijd groener is. En zo wel, dan zou dat alleen maar nog meer maaien en harken betekenen.
Nee, thuisblijven geeft het minste risico op problemen. Daarbij, alleen al de gedachte aan een urenlange file op een snikhete dag, ergens ter hoogte van Lyon, kan mij een post-toeristisch stresssyndroom bezorgen.
Waar kun je ook nog naartoe, trouwens? Het is overal te heet en nergens ben je als toerist je leven nog veilig: alles staat in brand of wordt weggevaagd door een woeste overstroming. Bij TUI maken ze al reclame voor een compleet verzorgde burn-out op de Canarische eilanden.
Daar heb ik dus geen zinin in.
Bij TUI maken ze al reclame voor een compleet verzorgde burn-out op de Canarische eilanden
Maar ja, nu ben ik dus weer op mijn werk. En dat is bijna net zo gevaarlijk als zomers in de Italiaanse Dolomieten je tentje opzetten naast een amper water bevattend stroompje. Door een fikse onweersbui kan dat stroompje in een vloek en een zucht veranderen in een wild kolkende rivier, die alles in haar directe omgeving meesleurt.
Maar wij, eenvoudige ambtenaren van de geest, doen werk dat minstens zo gevaarlijk is, althans als we verslavingsarts Robert de Graaf mogen geloven. Want terwijl ik mijn bureaustoel naar achteren schuif en wil gaan zitten, schieten mij zijn alarmerende woorden uit een interview in de NRC te binnen.
Hij vergelijkt daarin de uren die we zittend doorbrengen met een verslaving en typeert veel stoelgebruik als een stoornis. Eigenlijk zou er, aldus De Graaf, met grote letters ‘zitten is dodelijk’ op stoelen moeten komen te staan.
Misschien een beetje gek, maar ik vind dat geen geruststellend idee, zo aan het begin van het jaar.
Ach personeelszaken, kunt u mij niet nog eens zo’n mailtje sturen dat ik snel mijn vakantiedagen moet opmaken? Want ik zit niet zo lekker.
GERRIT BREEUWSMA