Student-columnist Laura Mijnders nam zonder overleg met haar personal trainer toch weer een pammetje. Het is een vlucht, weet ze, en vroeg of laat gaat ze op haar bek.
Ik heb al een aantal maanden last van hevige stemmingswisselingen. Ik was vol goede moed begonnen aan het afbouwen van mijn medicatie. Ja, was. Ik ben uit pure angst afgelopen week toch weer begonnen met het snoepen van pammetjes. Zonder overleg.
Toen ik het vorige week aan mijn personal trainer bekende, zei hij: ‘Is het niet gewoon een vlucht?’
Hij had intens teleurgesteld gekeken. Ik wist dat hij gelijk had, zei niets en knikte alleen maar. We hadden de training vervolgd, maar ik voelde dat er iets in mij kapot was gegaan.
Ik ben een junk van het moderne soort. Ik beweeg me over medisch-maatschappelijk geaccepteerde paden, terwijl ik eigenlijk gewoon ordinair verslaafd ben.
Hoe dat zo is gekomen, weet ik niet. Het is soms alsof ik nooit helemaal los kom van dat zware deel in mijzelf. Soms gaat het heel even goed, waan ik me veilig. Maar dan begint het riedeltje weer van voren af aan.
De enige uitweg om mijn eigen volwassen stem weer te kunnen horen, is die vervloekte magische pil
Meditatie, wandelingen, studie, me krampachtig aan mijn structuur vastklampen: het lijkt allemaal geen zak uit te maken. De enige uitweg om mijn eigen volwassen stem dan weer te kunnen horen, is die pil. Die vervloekte magische pil, die mijn innerlijke onrust dan voor heel even temt, de teugels als het ware in handen neemt en zegt: Het is oké, leun maar een tijdje achterover.
Maar eigenlijk wil ik mij niet langer overgeven aan een chemische oplossing. Het zijn de zijwieltjes die ik niet van de fiets durf af te halen. Ik weet dat ik zonder kan, maar ik ben te bang voor de val – die hoe dan ook een keertje komt.
Eigenlijk wil ik gewoon net zoals toen ik leerde fietsen dat er iemand achter me aanloopt, me voortduwt tot ik me ineens besef dat ik al een hele tijd zelfstandig fiets. Vrijwilligers hier?
Enfin, nu staat me eerst een verhuizing te wachten en het laatste blok staat voor de deur. Dingen om me aan vast te houden.
De pammetjes gooi ik dan toch maar weg. Geen vervuiling in mijn nieuwe huis.
De kans bestaat dat ik ze toch weer uit de vuilniszak vis. Maar laten we het voor nu in ieder geval proberen.
LAURA MIJNDERS