De relatie van student-columnist Laura Mijnders is op de klippen gelopen. Dat betekent afscheid nemen en een nieuw begin.
Vroeger lachte ik erom. Films waarin mensen op hun dertigste of veertigste nog bij hun moeder of vader woonden, in het ergste geval verbannen naar een donker keldertje. Ik kon het me onmogelijk voorstellen. Waarom zou je dat willen?
Ik ben weliswaar niet verbannen naar een of ander vochtig keldertje. Integendeel, ik heb een fatsoenlijke, degelijke kamer. Echter kan ik me ineens een stuk beter verplaatsen in de mensen die dit overkomt. Ik begin het te snappen.
In mijn kamer waan ik me veilig, in dit huis ben ik veilig afgeschermd van de boze buitenwereld. Het is een plek waar ik naar terug blijf keren en verlangen zodra ik ziek ben, lichamelijk of geestelijk. Maar ondanks de gezelligheid van het samenzijn voelt het tevens verschrikkelijk eenzaam.
Ik zou het op deze leeftijd zelf moeten kunnen. Toch?
Ik typ dit in een bijna leeg huis, een huis waar twee relaties mislukten en de ander tot twee keer toe vertrok. Het is het huis waarin ik processen doormaakte, huilde, een puppy kreeg, menig keer buikgriep, solliciteerde naar een functie bij UKrant en aangenomen werd, het eerste huis met uitzicht op het Groninger platteland, een huis waar ik me echt thuis voelde.
Ik heb mijn leven in dozen gestopt
De kat kijkt me beschuldigend aan. Ze mag niet meer naar buiten vanwege haar aankomende relocatie en is er alles behalve blij mee. Uit frustratie poept ze in de kamer. Ik staar er een tijdje naar en huil geluidloos. Het is stil, de buren zijn naar hun werk, de kinderen naar school. Ik heb mijn leven in dozen gestopt. Ik ben dertig en kwetsbaarder dan ooit. Wat nu?
Mijn vader helpt me alsof zijn leven ervan af hangt. Hij plamuurt de gaten in het huis dicht. De muren worden met souplesse gladgestreken, alsof er nooit iets is gebeurd, ik hier nooit was. Ik vraag me af of hij de gaten in mij ook dicht kan plamuren.
Een tijdje geleden schreef ik dat ik mijzelf opnieuw wil blijven uitvinden. Een mooi voornemen, maar het had wel iets minder dramatisch gemogen. Toch voelt het niet compleet hopeloos. Mijn oma zei ooit dat je jezelf je hele leven opnieuw blijft uitvinden. En dat dat de essentie is van mens zijn.
Ik hoop het.
LAURA MIJNDERS