Columnist Gerrit Breeuwsma gaf een minicollege op de open dag van de RUG. Maar, zo vraagt hij zich af, hoe spreek je de aspirant-bachelors eigenlijk aan?
Jongsleden vrijdag mocht ik in een stampvolle Offerhauszaal een minicollege psychologie geven voor de bachelor open dag van de RUG. Even zag ik het als een uitgelezen kans om iets aan de populariteit van de studie te doen. Het aantal aanmeldingen is de laatste jaren veel groter dan we aankunnen en er gaat alleen al in de selectie van de nieuwe eerstejaars veel tijd zitten.
Ik zou dus een slap verhaal kunnen afsteken en de studie zo onaantrekkelijk mogelijk kunnen afschilderen, zodat de aspirant-studenten het wel uit hun hoofd laten om voor onze opleiding te kiezen. Op die manier zou ik de werkdruk voor de komende jaren wellicht enigszins kunnen verlichten.
In tweede instantie leek het me echter ongepast. Mensen uitnodigen voor een voorlichting om vervolgens je slechtste been voor te zetten, is onaardig en onbeleefd. Bovendien ben ik eerlijk gezegd te ijdel om me van mijn slechtste kant te laten zien. Ik heb dus toch maar mijn best gedaan er iets leuks van te maken (natuurlijk geen garantie of dat ook is gelukt).
Zat ik nog wel met een klein probleem – nou ja, klein – want hoe zou ik mijn publiek het beste aan kunnen spreken? Zoiets ligt immers gevoelig.
Met ‘beste jongens en meisjes en jullie papa’s en mama’s’ krijgt het veel weg van een concert van K3
Ik had begrepen dat het ging om een gezelschap van middelbare scholieren uit de klassen 5 en 6. Dat lijkt simpel. Vanuit mijn perspectief als heer op leeftijd, zou ik kunnen volstaan met ‘beste jongens en meisjes’. Maar er was me verzekerd dat er ook ouders mee zouden komen en met ‘beste jongens en meisjes en jullie papa’s en mama’s’ zou het toch wel erg veel wegkrijgen van een concert van K3.
Volgens critici van deze meisjespop had Gert (die van Samson) het ooit zo bedoeld dat kinderen moesten vallen voor de zoetsappige liedjes. Maar de papa’s, die hun kinderen moesten chaperonneren, zouden het concert beter doorkomen als zij ondertussen naar de kortgerokte benen van de drie K’s konden kijken.
Het is een publiek geheim dat het bij Gert zelf in ieder geval prima werkte, want hij heeft met alle dames het bed gedeeld, een voorrecht dat de papa’s vanzelfsprekend moesten ontberen. Er zijn grenzen.
Maar goed, ik ben K3 niet.
Even overwogen om dan maar als drag queen te gaan. We moeten tenslotte ons zelf kunnen zijn aan deze universiteit en dat zou dan een mooi statement zijn.
U had het misschien niet achter me gezocht, maar ik houd er best van om me voor bepaalde gelegenheden te verkleden
U had het misschien niet achter me gezocht, maar ik houd er best van om me voor bepaalde gelegenheden te verkleden. Niet trouwens om ‘mezelf’ te kunnen zijn, maar juist om daar even van verlost te worden (ik vind het nogal een drag om steeds mezelf te zijn).
Ik liet het idee vallen toen ik bedacht dat ik, om de netkousen met enige elegantie te kunnen dragen, mijn benen zou moeten scheren. Ik weet uit een ver verleden, toen ik me nog weleens in een strakke koersbroek hees, dat dat een hele klus is, maar harige benen onder zo’n broek is geen kijk (een gesoigneerde wielrenner vind ik echt een lust voor het oog, maar mogelijk dat ik nu te veel van mezelf prijsgeef).
‘Beste jongens en meisjes’ viel dus af, ‘beste allemaal’ vind ik wat lafjes en bovendien sluit je er mensen die niet graag bij een groep horen mee uit (vertel mij wat). Met ‘beste reizigers’ zou ik ook niet wegkomen.
Even leek ‘beste zoogdieren’ me de oplossing, maar je zult zien dat er net één reptiel in de zaal zit.
Uiteindelijk gewoon gekozen voor ‘goedemorgen dames en heren’. Mocht volgend jaar het aantal aanmeldingen scherp afnemen, dan is het waarschijnlijk toch niet helemaal goed gevallen.
GERRIT BREEUWSMA