Student-columnist Laura Mijnders gaat verhuizen en krijgt dus inspectie van de woning. Best lastig, iemand die zomaar in je persoonlijke domein rondscharrelt.
Het is verbijsterend wat je kunt verzamelen in een studiootje. Een van de medewerkers van het verhuurbedrijf laat zijn mond nog net niet openvallen. Hij komt vandaag foto’s maken van de studio, omdat ik een andere woning heb gevonden en ga verhuizen in de tentamenperiode.
Sukkel die ik ben.
‘Je hebt aardig wat eigen spullen neergezet. Veel planten.’
‘Ja, anders vond ik het zo kaal’, kaats ik terug. Hij knikt. Slim overigens, het is een van de meest verstandige reacties in het universum wanneer er een supergestreste vrouw in je aanwezigheid verkeert.
‘Ik maak overal even foto’s van hoor’, zegt hij.
De jongeman stapt rond in mijn studio alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik voel meteen hoe vervelend het is om vreemden in je persoonlijke ruimte zien rond te stappen zonder dat je daar al te veel over te zeggen hebt.
Een oudtante vertrouwde me ooit toe dat dit nou eenmaal bij het leven hoort. Dat mensen je persoonlijke ruimte altijd zullen proberen in te stappen, je proberen te ontrafelen, maar dat het aan jou is wat je laat zien en of het wel of geen pijn doet.
Ik ga verhuizen in de tentamenperiode, sukkel die ik ben
Een deel van de overvloed aan spullen heb ik weggemoffeld in de meterkast, waaronder twee dozen met boeken, een doos met fotoalbums en een 1,5 meter hoge plastic plant. Die plastic plant hoort overigens bij de studio, ik heb hem vrijwel meteen verbannen naar de meterkast. Het voelt een beetje alsof ik een geheim heb, een sociale regel overtreed. Ik hoop maar dat hij er niet wil kijken.
‘Ik heb trouwens wel een kat ergens rondlopen’, zeg ik om hem af te leiden.
Ik zeg maar niet dat ze niet zo gesteld is op vreemden en bid dat ze hem niet aanvalt.
‘Dat geeft niet, ik ben dol op katten.’
Voor het eerst zie ik hem lachen. Hij heeft zo’n moderne beugel, met van die plaatjes in de kleur van zijn tanden, waardoor het lijkt alsof er allemaal kauwgom op zijn tanden zit.
‘Klaar hoor’, zegt hij na drie minuten rondgescharreld te hebben. Opgelucht haal ik adem. De kat heeft zich niet laten zien.
Ik sleep mijn geheimen weer terug de studio in, waar ze horen.
Behalve dan die fucking plastic plant.
LAURA MIJNDERS