Rat Fien van student-columnist Laura Mijnders was al een tijdje ziek. Zij moest het beestje laten inslapen.
‘Goedemorgen, had u een afspraak?’, vraagt de vrouw achter de balie. Ik knik. Ik kom voor het inslapen van mijn rat. ‘Ach.’ Ze wendt haar ogen af naar het scherm.
‘Wat is de naam?’
‘Van Meijeren’, zeg ik.
Ze scrolt driftig met haar muis.
‘Hoe laat had u een afspraak staan?’, vraagt ze.
’9 uur’, zeg ik.
‘Ik kan hier zo geen afspraak vinden…’
Ik voel het restje moed dat ik had verzameld uiteen vallen.
‘Maar dat geeft niet, we regelen wel wat’, voegt ze gauw toe.
Ik knik, niet meer in staat iets uit te brengen. Ze schuift me een zakdoekje toe over de balie.
Ze knikt kort richting de wachtkamer. ‘Ga maar zitten.’
Daar zit ik dan. Ik weet zeker dat ik 9 uur heb afgesproken, het kan niet anders. Ik vis mijn telefoon uit mijn tas, zodat ik de afspraak kan dubbelchecken.
Wel verdomme! De assistente heeft gewoon gelijk. Ik heb helemaal geen afspraak, althans, niet hier. Ik zit bij de verkeerde dierenarts.
Na nog zo’n 10 minuten volgt de tweede spuit met ‘het’ middel
Terwijl ik probeer om mijzelf niet te veel verwijten te maken, kriebel ik mijn ratje tussen haar oren en huil. Ik zie een man met een grote hond naar me staren. Hij kan de pot op. Mafkees.
‘Mevrouw van Meijeren?’
Een mevrouw in witte jas komt op me afgelopen. Mijn hart slaat even over. ‘Volgt u mij’, zegt ze.
We lopen de praktijk uit, richting een bijgebouw. ‘We nemen baas en dier in zo’n moeilijke situatie mee naar een apart gebouw, zodat u de wachtkamer niet weer door hoeft.’
Weer knik ik, zonder dat ze het ziet.
Eenmaal in de kamer vraagt ze me het reismandje te openen. Ik pak mijn kleine dametje eruit. Ze is de rust zelve. ‘Dit is al de tweede keer dat ze een tumor heeft, het gaat niet meer’, zeg ik.
‘Ik zie het. Het is inderdaad groot.’
De dierenarts legt uit hoe de procedure werkt. Na zo’n 5 minuten prikt ze de spuit met slaapmiddel voorzichtig in Fien haar nek. Na nog zo’n 10 minuten volgt de tweede spuit met ‘het’ middel.
En ik huil en huil en huil.
Om die verdomde houdbaarheidsdatum van het leven, om de mooie momenten. Om mijzelf.
LAURA MIJNDERS