Student-columnist Robin Hevinga genoot van de eerste lentedag van het jaar. Het zal toch niet de laatste zijn?
Officieel begint de lente volgens de kalender pas op 20 maart, vandaag dus, maar seizoenen houden zich niet aan kalenders. Elk jaar is er zo’n dag dat je de drempel overstapt en het direct voelt. Je ademt diep in, sluit je ogen en draait je gezicht naar de zon: het is lente, heerlijk.
Deze dag was afgelopen donderdag, het kan je niet zijn ontgaan. Om de dag op te rekken, besloot ik bij zonsondergang een rondje te doen in het Noorderplantsoen. Ik was niet de enige.
Er was een hond in totale euforie. Het dier moest zijn energie ergens op richten en koos daarvoor een erg onfortuinlijk slachtoffer: een vers bedje krokussen. De paarse bloemen werden één voor één uit de grond gerukt.
‘Stuiter, hier NU’, beet een wat oudere man in een scootmobiel de dolle hond toe. Stuiter was duidelijk niet van plan zich iets van zijn baasje aan te trekken. Uit onmacht ramde de man een paar keer op de toeter van zijn scootmobiel; het mocht allemaal niet baten.
Een eindje verderop stond het eerste bootcampclubje van het jaar de rust in het plantsoen te verstoren. Een speaker met discolichtjes in de laadbak van een tuktuk produceerde opzwepende beats.
Een groepje jongeren deed, half spottend half serieus, wat danspasjes op de muziek
Een passerend groepje jongeren deed, half spottend half serieus, wat danspasjes op de muziek. Ze leken er beter raad mee te weten dan de bootcampers, die met hun stramme winterlichamen wat onwennig met gewichten in de weer waren; Ik had medelijden met ze.
Inmiddels diep in gedachten verzonken bereikte ik het einde van het plantsoen toen ik ineens mijn naam hoorde. Ik dacht dat ik het me verbeeldde, maar toen ik mij omdraaide, keken twee hoofden mij verwachtingsvol aan. Gelukkig was ik nog niet doorgedraaid, niet vandaag.
Hoe gaat het met jullie?
‘’Goed, ik heb vandaag op de fiets naar niemand geschreeuwd en niemand heeft naar mij geschreeuwd!’’
Dit is pieken in Groningen.
Op de hoek van mijn straat werd ik begroet door de kater die normaal gesproken te lui is om op te staan. Het beestje kopte zachtjes mijn scheenbeen en miauwde mij lieve dingen toe. Onze beide rode kapsels gloeiden in de avondzon.
Eenmaal terug tussen de muren van mijn kamer besloop mij een beklemmend gevoel: was de gelukkigste dag van het jaar nu alweer voorbij?
ROBIN HEVINGA