Hou toch op met het vullen van je cv tot die de omvang heeft van een telefoonboek, zegt student-columnist Bauke van der Kooij.
Studenten ervaren cv-stress. Om later een baan te krijgen, moet er zo veel mogelijk op je cv staan en moet elk uur van je studententijd goed gevuld zijn. Een bestuursjaar, een buitenlandminor, commissies, baantjes, twee masters (en tegenwoordig ook nog ‘iets unieks’) zijn van uitzondering naar normaal gegaan.
Het is jammer dat we een wijsheid vergeten die ons als kleuter bij televisieprogramma’s als Dora is aangeleerd: maybe the real treasure was the friends we made along the way. Je netwerk, de mensen die je in je studententijd ontmoet (waarbij commissies en besturen wel helpen, maar je hoeft echt geen cv van telefoonboekdikte te hebben), zijn veel belangrijker voor het vinden van een baan dan dat indrukwekkende cv van jou.
De druk om commissies, besturen, baantjes en studies te doen – je maakt jezelf er helemaal gek mee. Het overgrote deel van de studenten hoeft helemaal geen ceo van een multinational te worden, of minister van Financiën. De meeste studenten vinden het prima om een goede baan te hebben, met genoeg vrije tijd en leuke collega’s. Voor die baan hoef je je in je studententijd niet te gedragen als een toekomstige ceo, maar zijn je connecties wel cruciaal.
Als ik later in een grafkist lig, zal op de steen toch niet staan hoeveel commissies ik heb gedaan?
Als ik later in een grafkist lig, drie meter onder de grond, zal op de steen toch niet staan hoeveel commissies ik heb gedaan, of dat ik de master cum laude heb gehaald? De druk is zo hoog, dat je je heel onrustig voelt als je een keer niks te doen hebt. Misschien voel je zelfs wel wat schaamte: zou ik niet iets moeten doen nu?
Doe wat je leuk vindt, leg connecties, en de rest komt vanzelf. Niet op een gekke karma-manier, maar gewoon omdat dat zo is. Geloof niet in die recruiters, de hele LinkedIn-cultuur, motiverende sprekers op congressen en eindeloze trainingen voor je cv en sollicitatiegesprek die stellen dat meer altijd beter is: less is more.
Misschien voelt het als opgeven, maar is dat ook zo? Wat geef je precies op? Is het niet gelijk aan het opgeven van de droom van het twaalfjarige jongetje dat weet dat hij niet de nieuwe Messi wordt, maar wel bij de dorpsclub aanvoerder kan worden?
Het is helemaal niet erg om tegen jezelf te zeggen dat je later niet de nieuwe Bill Gates wordt, of Sigrid Kaag. Diep van binnen wil je dat waarschijnlijk ook niet, en weet je ook dat het er niet inzit, ook niet met die tweede master.
En als je dan toch weer stress hebt of je genoeg hebt gedaan in je studententijd om de arbeidsmarkt op te gaan, zet dan nog even Dora aan.
BAUKE VAN DER KOOIJ