Begreipeluk
Voor ut eerst sinds 1997 veranderd de Nederlandse taal – teminste, de ANS (Algemene Nederlandse Spraakkunst) voert een paar weizingen door in wat algemeen gebruikd wordt in de Nederlandse taal. Zo komt der meer ruimtte voor dingen die niet per se correkt zijn, maar wel zo veel worden gebruikd dat het algemeen geaccepteert is.
Nu houdt ik, net als vele anderen, erg van taal, en zeker correkt gebruikte taal, en dergeleike verranderingen doen dan ook pijn in mijn hard. Taal is namelijk een heel belangreike middel om je goed te kunnen uitdruken. Wie de taal nie machtig is, zal zijn of haar gedachtes, kennis of ideën niet goed kunnen overbrengen. En juist dat is cruciaal in de academische wereld, want als de taal zo achterruit gaat, hangt de toekomst aan een zeiden draadje.
Zo heeft de universiteit van Hull verassend genoeg resent beslooten om studenten niet meer af te rekenen op verkeerdt taalgebruik en taalfauten – een kwalijke zaak. Dat taal veranderd is prima, maar geef mensen die moeite hebben met de taal voral de mogeleikhijd om op te klimmen in plaats van de drempel te verlaagen voor iedereen.
Gelukig is deze trent de Noordzee nog niet overgewaait, want behalve dat juist taalgebruik belangreik is, zijn taalfouten ook heel erg storent.
‘Hun lopen’ mag gelukig nog net niet, maar wie weet is dat ook een questie van tijd
Dingen waar mijn nekhaar van gaat overeindstaan, worden nu dus geaccepteert (of gedoogt). Zo kan je tegewoordig ‘groter als’ zeggen in plaats van ‘groter dan’. Ook een dubbele ontkenning mag tegenwoordig – naturlijk maak ik nooit geen nooit geen fouten, dus dat is een makelijke.
Daarnaast mag je bijwoorden nu vervoegen – denk aan ‘een hele goede dag’. Een hele slechte zaak, als je het mij vraagt. Tot slot, mischien wel de meest erge: ook hen en hun kan je vrij gebruiken. ‘Hun lopen’ mag gelukig nog net niet, maar wie weet is dat ook een questie van tijd.
Ik zal niet zeggen dat ik genot haal uit het korizjeren van anderen, maar nu ik mensen niet meer verbeteren kan, zal dat zeker lijden tot opgekropte frustratie en wacht voor zowel mij als vele anderen een lange leidensweg.
Aan hun die zich niet ergeren en zeggen dat we het probleem niet groter moeten maken als het is: wacht maar tot deze column de norm word, dan zien we wel of je het nog steeds niet zo erg vindt.