Wilma Heesen is docent farmacie en ‘een van de stutpalen in het onderwijs’. Met haar collega-stutpalen houdt ze de RUG in evenwicht en dicht ze de gaten. Dit is haar eerste column voor UKrant.
De laatste aardbeving in Groningen deed de grond weer eens schudden. Eén van de panden van de universiteit vertoonde nu op meerdere plekken verzakkingen en meterslange krimpscheuren. Het was duidelijk: hier moest snel wat gebeuren.
Er kwamen palen. Heel veel stutpalen. Een houten skelet om de boel op te lappen en meer schade te voorkomen. Het pand kon openblijven en de studenten konden ongehinderd verder met hun ambities en dromen waarvoor ze hier gekomen waren.
Aangenaam kennis te maken: ik ben sinds een jaar één van de stutpalen in het onderwijs uit het schap ruggesteun docenten. Samen met mijn collega-stutpalen houd ik de boel in evenwicht en dicht ik gaten in het onderwijs.
Mijn toekomst is onzeker, de gemiddelde stutpaal mag maximaal drie jaar dienstdoen
Mijn toekomst als stutpaal is onzeker. De gemiddelde stutpaal mag maximaal drie jaar dienstdoen. Zo zijn de regels. Ik hoop opgenomen te worden in de vaste fundering van het onderwijs. Een likje verf erop en niemand die ziet dat ik ooit slechts stutpaal was.
Mijn enthousiasme en gedrevenheid als stutpaal zijn echter geen garantie voor toelating tot het fundament. Ondanks deze wetenschap heb ik toch bewust gekozen voor deze plek en deze rol. Ik heb vol overtuiging mijn vaste contract opgezegd en mijn apothekersstoel vrijgemaakt voor een ander.
Waarom heb ik deze keuze gemaakt?
Waarom niet? Ik wil ervaren hoe het werk als docent bij de masteropleiding farmacie is. Ook al laat ik met deze stap de zekerheid los. Ik voel een drive om studenten te begeleiden in hun ontwikkeling. Mijn rugzak is gevuld met alle werkervaring van de afgelopen veertien jaar. Ik leer zelf veel en krijg de vrijheid om mijn eigen invulling te geven aan het stutpaal zijn.
Ik zie de studenten elk een eigen route kiezen, de een volle mars vooruit en de ander met wat omwegen
Ik zie de studenten elk een eigen route kiezen. De een volle mars vooruit en de ander met wat omwegen. Nog zeker twee jaar kan ik ondersteunen en gidsen in de route naar een masterdiploma.
En wat als na twee jaar de stutpalen toch echt weer vervangen moeten worden door verse exemplaren? Daar lig ik niet wakker van. Dit houtje vindt dan zeker wel weer een nieuw project. Jammer alleen voor het pand dat dan weer van voor af aan moet beginnen met een nieuwe stutpaal.
Zal onze universiteit leren van de aardbevingen? Er wordt ingezet op eersteklas onderwijs, aldus de slogan. Eersteklas onderwijs begint met eersteklas werkgeverschap voor alle medewerkers. Elke drie jaar een nieuw blik flexibele docenten opentrekken om gaten te vullen zonder fatsoenlijk toekomstperspectief is vragen om problemen.
Kan de universiteit dit vlot verbeteren, of is het wachten op een nieuwe aardbeving?
WILMA HEESEN