Studenten in de Cornusflat in Selwerd vinden het geen probleem om hun onderkomen te delen met de Oekraïense vluchtelingen die er een tijdelijk thuis hebben gevonden. Maar de taalbarrière zorgt ervoor dat er weinig interactie is.
Een briefje in drie talen – Nederlands, Engels en Oekraïens – zit op de glazen deuren van de studentenflat geplakt. ‘Onze locatie is vol, er zijn geen kamers meer’, staat erop.
Naast de flat probeert een blonde vrouw met een nerveuze blik een SSH-medewerkers te benaderen. ‘Kun je vertalen dat mijn gehandicapte moeder en ik onderdak nodig hebben?’ vraagt ze in het Russisch.
De medewerker antwoordt in het Engels: ‘Het spijt me heel erg, maar we zitten echt vol. En er komen ook niet binnenkort kamers beschikbaar, want er delen nu al te veel mensen met elkaar’, legt ze uit. Ze verwijst de vrouw naar het Rode Kruis. ‘Dit ben ik de hele dag aan het uitleggen’, zegt ze spijtig.
Feestjes
Ondertussen schuiven de glazen deuren open en loopt er een ouder stel naar buiten, gevolgd door vrolijk gillende kinderen en studenten die richting hun fietsen lopen. ‘Ik heb onlangs even met een paar Oekraïense vluchtelingen gepraat en ik denk dat ze het hier fijn vinden, want ze willen hier blijven’, zegt student internationale betrekkingen Jasmina Paun uit Spanje. Ze zullen nog wel aan het wennen zijn, vermoedt ze, ‘maar dat is normaal, ik ben ook nog niet helemaal gewend.’
De laatste keer dat UKrant met Jasmina sprak, verwachtte ze dat de studenten wel wat rustiger aan zouden moeten doen met hun feestjes. Maar dat was alleen de eerste week, toen de coronamaatregelen nog niet waren ingetrokken, zegt ze. ‘Nu zijn de kroegen open tot ‘s ochtends vroeg, dus hoeven we niet in Cornus te feesten.’
De Oekraïense vluchteling Vika is de vorige dag ook naar de kroeg geweest. ‘Ik was jarig en ik was de hele maand binnen gebleven, dus ik vond het eindelijk wel tijd voor wat lol.’
Engels
Hoewel Vika Groningen ‘lekker rustig’ vindt, was ze eigenlijk helemaal niet van plan om uit Kyiv weg te gaan, tot duidelijk werd dat ze daar niet meer veilig was. ‘Ik was gewend geraakt aan het dagelijkse geluid van explosies en het rinkelen van de ruiten, maar nadat een raket het appartementengebouw naast dat van mij raakte, dwong mijn moeder me om naar mijn zus te gaan, die hier op uitwisseling is.’
Vika vindt dat ze geluk heeft gehad om ze een dak boven haar hoofd heeft en vanuit huis kan werken. En omdat ze Engels spreekt, is communiceren met de mensen hier geen probleem. ‘Iedereen die ik tegengekomen ben was heel aardig’, zegt ze. ‘Ze helpen me met alles en het gebouw zelf is ook heel comfortabel.’
Maar Vita is een van de weinige van de ongeveer honderd vluchtelingen in Cornus die Engels spreekt, dus de internationale studenten en de Oekraïners hebben niet veel contact. ‘We kunnen niet met elkaar praten vanwege de taalbarrière’, zegt student media studies Blendine Barthel uit Frankrijk. ‘Maar we glimlachen altijd naar elkaar als we elkaar tegenkomen in de keuken.’
Helpen
Economiestudent Misaki Yoshioka zag Oekraïense vrouwen proberen uit te vogelen hoe de wasmachines in het gebouw werkten en probeerde het hen in langzaam Engels uit te leggen. Dat lukte. ‘Volgens mij zijn het heel aardige mensen en het is geweldig dat we ze in zo’n lastige situatie kunnen helpen.’
‘Wij zijn wel gewend om in een flat met allerlei nationaliteiten te wonen, maar de vluchtelingen en de studenten wonen in verschillende appartementen en we hebben geen gemeenschappelijke taal, dus het is niet makkelijk om vrienden te maken’, zegt Lina Yang uit Taiwan, die aan de Hanzehogeschool studeert.
Desondanks helpt ze met liefde waar ze kan. ‘Als studenten kunnen we niet veel doen, dus is het fijn om met kleine dingen te kunnen helpen.’ Ze voelt extra veel sympathie voor de vluchtelingen, omdat ze overeenkomsten ziet tussen Oekraïne en de dreiging waar haar eigen land mee te maken heeft. ‘We hopen dat wij ook gesteund worden als er een militaire aanval zou komen.’
Oefenen
Binnenkort kunnen de studenten wellicht toch een gesprek voeren met sommige van hun nieuwe buren. Elina uit Kryvyi Rih heeft zich de afgelopen drie weken dankzij een vertaalapp staande gehouden in Groningen en probeert nu zowel Nederlands als Engels te oefenen. ‘Alle bordjes en aankondigingen zijn in het Nederlands, en ik wil de weg kunnen vinden in de stad en op termijn een baan vinden’, zegt ze.
Ondanks het warme ontvangst is Vika niet van plan om zich in Nederland te vestigen. ‘Ik hoop dat ik hier niet al te lang hoef te blijven. Ik wil terug naar Oekraïne.’