Student-columnist Robin Hevinga is na enkele weken uitbuiken eindelijk bekomen van de oliebollen en appelflappen. Hij blikt nog één keer terug op een voorbij (en luidruchtig) jaar.
Onrust, woede en angst, deze emoties waren alom aanwezig in 2023. Wellicht niet meer of minder dan in voorgaande jaren, maar ze werden bijzonder luidruchtig uitgedragen en waren daardoor moeilijk te missen.
Het lawaai klonk bijvoorbeeld tijdens meerdere protestmarsen die onze – niet perse stille – binnenstad toch aanzienlijk luider maakten. De meest aanwezige moet die voor Susanne Täuber zijn geweest. De boze mensen hadden zelfs het Academiegebouw bezet (voor wie het alweer vergeten was).
Toch kon het hachje van Täuber niet gered worden. Ook in hoger beroep werd de wens om haar ontslag terug te draaien afgewezen, zo bleek onlangs.
Waarom dit soort protestacties onsuccesvol zijn, lijkt een vergeten vraag. Mislukt een demonstratie? Dan moeten er bij de volgende nog meer mensen deelnemen, die nog provocerendere leuzen schreeuwen; escalatie als het enige antwoord.
Maar als je zo hard schreeuwt, hoor je de ander dan nog wel? Hoor je jezelf überhaupt nog wel nadenken?
Als je zo hard schreeuwt, hoor je de ander dan nog wel?
Ook op sociale media, waar het (door voor mij onbekende redenen) geoorloofd is elkaar anoniem verrot te schelden, is het stukken luidruchtiger geworden. Waren deze platforms oorspronkelijk bedacht om foto’s van je klungelige hond te delen, ze zijn nu genadeloze debatarena’s geworden.
Alhoewel, debat? Constructieve gesprekken worden er niet meer gevoerd, het is meer gillen in het luchtledige.
Niemand lijkt zichzelf af te vragen of een mening iets toevoegt; zonder filter floept elke gedachtesprong er zomaar uit. Terwijl die vaak slechts contraproductief werken, provoceren of ronduit pijn doen.
Waar deze lawaai trend precies vandaan komt, vind ik moeilijk te zeggen. Misschien is de hedendaagse mens simpelweg niet meer in staat om een beetje stilte te verdragen. Het afleiden van onszelf hebben we immers tot kunst verheven.
Scrollend door TikTok, wandelend met een noice cancelling koptelefoon of iedere vijf minuten het nieuws checkend, vullen we de ondragelijke pauzes van het dagelijkse leven. En daar zit de kern van het probleem: we doen er alles aan om maar niet alleen te hoeven te zijn met de eigen gedachten.
Misschien maken we wel zoveel lawaai omdat we stiekem allemaal een beetje eenzaam zijn.
ROBIN HEVINGA