Werkvakantie

Foto Reyer Boxem

Werkvakantie

Columnist Gerrit Breeuwsma moest er van zijn vrouw een weekje uit. In een chalet ergens op de Wadden. Dus laptop en boeken mee, want er moest ook gewerkt worden.
Door Gerrit Breeuwsma
11 mei om 15:35 uur.
Laatst gewijzigd op 5 september 2021
om 22:23 uur.
mei 11 at 15:35 PM.
Last modified on september 5, 2021
at 22:23 PM.

Elk jaar is het hetzelfde gedonder. Mijn vrouw heeft meivakantie en wil er tussenuit. Meestal wordt dat dan ‘iets op de Wadden’. Nu vind ik de Wadden prachtig, hoor, en wat mij betreft is het geheel terecht dat het beschermd natuurgebied is, maar beschermde natuurgebieden kun je geen grotere dienst bewijzen dan er uit weg te blijven.

Omdat ik met die waterdichte filosofie bij mijn vrouw niet hoef aan te komen, zeg ik dan maar dat ik het te druk heb. Zit beslist een kern van waarheid in – colleges, theses, deadlines, ze trekken hard aan me – en vaak kom ik er mee weg. Nou ja, ik blijf er mee thuis.

Dit jaar lukte dat echter niet. Met een voorjaar dat maar niet op gang wilde komen, had mijn vrouw al vroeg in april iets geboekt, want straks zou alles vol zitten, voorspelde ze, en ik moest er nodig eens uit.

We hadden geluk, meende ze, want er was nog maar een chalet vrij en laat zij dat nu voor een volle week geboekt hebben. Echt mazzel.

Chalet, dat klinkt naar stoere balken, knoestig hout en landelijkheid, maar is in de praktijk een opgepimpte caravan in een burgertruttenpark. Altijd hebben ze hetzelfde, praktische meubilair, te weinig bestek en te kleine wijnglazen. Aan de muur hangen foto’s van een vuurtoren en een zeehond, zodat je onwillekeurig aan Lenie ’t Hart moet denken. Daar gaat je humeur.

Druk, druk, druk, probeerde ik te redden wat er te redden viel, maar daar had ze geen boodschap aan: ‘Je zit maar wat op je kamer naar je laptop te staren en de helft van de tijd speel je wat op je gitaar.’ De helft van de tijd is zwaar overdreven, maar soms zit ik vast en dan laat ik de geest even waaien.

Dat klinkt naar knoestig hout en landelijkheid, maar is een opgepimpte caravan in een burgertruttenpark

Het is misschien wel een van de grootste minpunten van dat thuiswerken in tijden van corona. De hele familie ziet wat je zoal uitspookt en het nadeel van mijn soort werk is dat het er aan de buitenkant soms uitziet als nietsdoen.

‘Bovendien kun je ook in de vakantie wel wat werken’, meende ze: ‘Er is wifi en er wordt een regenachtige week voorspeld, zodat je genoeg tijd overhoudt om wat te doen.’

Dus de laptop ingepakt, een doos vol boeken en artikelen, voor wat ik preventief bestempelde als een ‘werkvakantie’. Zodat ze wist waar ze met mij aan toe was.

We installeerden ons in het chalet en ik opende mijn laptop. De wifi werd ter plaatse vast nog handmatig opgewekt, want die was zo traag dat zelfs de buien op Buienradar al lang voorbij waren voor je beeld kreeg, maar goed, er was iets van digitaal contact mogelijk.

Op woensdagochtend kreeg ik mijn mail aan de praat en wilde ik mij over een paar toegezonden teksten buigen, toen mijn vrouw met de mededeling kwam dat we beter eerst konden gaan fietsen (mijn vakanties zijn in de loop der tijd steeds meer op een slechte aflevering van een serie van Omroep Max gaan lijken), want vanmiddag zou het een en al buien zijn.

Een paar uur later zaten we aan de wadkant over het water te staren. Ik was goed beschouwd best wel tevreden met de hele situatie. Dat moet ze gevoeld hebben, want ze zei: ‘Ik moet je nog wat bekennen. Ik heb tegen je gelogen. Die buien zijn alleen in het zuidoosten van Nederland’.

Geografisch viel ons stukje aarde onder het noordwesten en dat verklaarde waarom het weer zich zo goed hield.

Ik moet ook wat bekennen: er is de afgelopen week niet zoveel terechtgekomen van mijn werk.

Abonneer
Laat het weten als er

De spelregels voor reageren: blijf on topic, geen herhalingen, geen URLs, geen haatspraak en beledigingen. / The rules for commenting: stay on topic, don't repeat yourself, no URLs, no hate speech or insults.

guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties