Columnist Gerrit Breeuwsma was niet zo gedisciplineerd in het maken van wachtwoorden. Tot een rare snuiter hem belde met ‘Hello, this is Windows’.
‘Hello, this is Windows’, sprak een man aan de andere kant van de lijn van onze huistelefoon. Hij had een accent alsof hij zo uit Goodness Gracious Me was gestapt,
Misschien even voor onze jonge lezertjes: Goodness Gracious Me was een populaire BBC-soapserie, tweede helft van de jaren negentig van de vorige eeuw. De hoofdrollen werden gespeeld door Brits-Aziatische acteurs, die zich bedienden van een komisch Indiaas accent. De serie is gebaseerd op interculturele eigenaardigheden en vooroordelen in de Brits-Aziatische gemeenschap, met alle misverstanden die daar uit voort kunnen komen.
De afleveringen zitten vol met running gags (competitieve moeders die opscheppen over de kwaliteiten van hun zoons, steevast eindigend met de uitroep: ‘Yes, but how big is his danda!’ Drie keer raden wat ‘danda’ is), en met verwijzingen naar en parodieën op de Britse populaire cultuur (The Dehli Tubbies als equivalent van de Teletubbies).
Zou zo’n serie vandaag de dag nog door de culturele identiteitspolitie komen, vroeg ik me af? Ik kwam echter niet toe aan verdere uitdieping van deze intrigerende kwestie, want voor ik ook maar iets had kunnen zeggen, vervolgde de man zijn relaas: ‘It is about your computer’, waarop ik spontaan in lachen uitbarstte (ter compensatie van de ontbrekende lachband) en hij de verbinding verbrak.
Ik had hem toch niet beledigd?
Misschien, zo dacht ik eenmaal bijgekomen van dit komische entr’acte, wordt het dan toch tijd om mijn RUG-wachtwoord eens te veranderen. Tot dat inzicht kwam ik trouwens niet helemaal spontaan, want al een paar keer was ik gemaand om voor 1 juni mijn wachtwoord te wijzigingen, niet alleen in de algemene berichtgeving, maar ook in nogal persoonlijk aandoende mailtjes.
Daarin werd niet alleen het belang van een veilig wachtwoord benadrukt en uitgelegd wat ik moest doen om het zo veilig mogelijk te maken, maar werd ook gesuggereerd dat ik al heel lang hetzelfde wachtwoord gebruik en ook nog eens voor meerdere accounts.
Ik raakte gehecht aan mijn wachtwoord, als een soort verlengstuk van mijn naam
Dat laatste kan ik helaas niet ontkennen. Ik weet natuurlijk ook wel dat je je wachtwoord regelmatig moet verversen, dat je voor elke dienst een ander wachtwoord moet gebruiken en die wachtwoorden dan ook nog eens geheim moet zien te houden (dus niet op een A4’tje op het prikbord naast je computer moet hangen).
Maar ja, dan de realiteit. Wachtwoorden van accounts die je slechts sporadisch gebruikt, vergeet je sowieso, maar na een vakantie was ik meestal alles kwijt. Dus om de haverklap moest ik nieuwe wachtwoorden aanvragen, die dan interfereerden met oude wachtwoorden die plotseling toch weer uit het geheugen opborrelden en zo kwam je in eindeloze loop van vergeten en wijzigen, weer vergeten en opnieuw wijzigen, enzovoort.
Langzaam maar zeker werd ik dan ook onvoorzichtiger, gebruikte langer hetzelfde wachtwoord en voor meerdere accounts. Ik raakte ook meer en meer gehecht aan mijn wachtwoord, als een soort verlengstuk van mijn naam en identiteit en ja, dat geef je niet graag op.
Ik begreep echter wel dat ik nu iets moest doen aan de situatie. Met mijn onverantwoordelijke gedrag schaad ik mogelijk niet alleen mijn eigen belangen, maar ook het algemeen belang en breng ik in feite het universitaire netwerk in gevaar. Ik had trouwens ook niet veel keuze, want als ik niets doe dan wordt per 1 juni een nieuw wachtwoord afgedwongen.
Hierbij wil ik dan ook voor iedereen die het betreft laten weten dat ik een nieuw, en ik mag wel zeggen zeer krachtig wachtwoord heb aangemaakt. U hoeft mij niet meer te bellen of te bestoken met phishing e-mail; u komt er niet in.
Gevaccineerd, een nieuw wachtwoord – goed beschouwd ben ik in tijden niet zo goed beveiligd geweest.
GERRIT BREEUWSMA