Tja, de panda’s. ‘Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat’, aldus de site van het NOS-Journaal, dat alle verrichtingen rond de populaire dieren nauwlettend in de gaten houdt. Er is vijftien jaar gewerkt aan het binnenhalen van de panda’s. Er is sprake geweest van een heuse pandadiplomatie, waar verschillende minister-presidenten en zelfs de koning een rol in hebben gespeeld.
Er is een peperduur verblijf (ruim zeven miljoen) voor de dieren gebouwd, dat aan alle eisen van de Chinezen moest voldoen (en dat nu het grootste pandaverblijf ter wereld is) en de komende vijftien jaar moet Ouwehand een miljoen dollar aan ‘huur’ betalen (daar komen de aanzienlijke kosten voor eten en verzorging dan nog bij). Er komen jaarlijks Chinese panda-inspecteurs controleren of alles aan de eisen voldoet en de Chinezen blijven de zeggenschap houden over de dieren.
Je zult maar zo’n cadeau krijgen. Maar goed, de verwachting is dat er de komende jaren flink verdiend gaat worden aan de panda’s. Althans, de Veenendaalse Krant is optimistisch (‘Ouwehand gaat panda-kosten makkelijk terug verdienen’), anderen zijn voorzichtiger. Het zal ongetwijfeld wel even een boost geven aan het bezoekersaantal van Ouwehand, maar hoe lang dat aanhoudt, valt moeilijk te voorspellen, menen sceptici.
Zelf snap ik niet veel van alle heisa rond het dier (ik zou er op mijn sterfbed best vrede mee hebben als ik dan nog nooit een panda had gezien), maar ik snap sowieso van de meeste dingen niks.
Maar goed, onze eigen pandadiplomaat zit met zijn hofhouding in China. Samen met een hele delegatie studenten en medewerkers voor wat officieel een werkbezoek heet, maar eigenlijk een charmeoffensief is; om twijfelaars over de streep te trekken. En om de Chinezen gunstig te stemmen natuurlijk.
Onlangs mocht Sibrand Poppema in Dagblad van het Noorden weer eens breed uitpakken over zijn ambities. De lange mars van de man uit Mussel (‘zeg ken jij de Musselman, de Musselman’), daar kwam het op neer. Poppema, de onvermoeibare, de daadkrachtige, die overal de beste wil zijn, die desgewenst de bezem er flink doorhaalt. Een ‘aanvallende middenvelder met veel spelinzicht, loopvermogen en wilskracht’, typeerde iemand hem als de strijdvaardige voetballer van weleer. Pas tevreden over een training als iedereen na afloop kotsend in de bosjes stond.
In die tijd kwamen de pupillen in Mussel regelmatig met schrikoogjes thuis van voetbal: ‘Pap, er stond een man te kotsen in de bosjes’. ‘Jongen’, sprak de vader dan geruststellend, ‘weest niet bevreesd, het is mr. Mussel. Ooit zal hij ons dorp op de kaart zetten’.
En zo geschiede.
Schattig vind ik dan wel weer dat hij blikken stroopwafels en speculaas als presentje voor de Chinezen meenam. Ik stel me Poppema nu voor met een volle rugzak, zijn amazing stroopwafels met gulle hand uitdelend aan de plaatselijke bevolking. Toch ook een beetje stom natuurlijk, want als ze in de smaak vallen, zijn de Chinezen over twee jaar de grootste producent ter wereld.
In Poppema’s kielzog reist ook Nina de Winter van Calimero mee. In Dagblad van het Noorden houdt ze een blog bij over haar ervaringen. Ze vindt, als ik het goed begrijp, alles ‘ontzettend groot’: China, Yantai en de campus. Ach ja, logisch toch, Nina? Zij zijn nu eenmaal groot en jij bent maar klein.
Ik hoop maar dat ze bij al die indrukken haar kritisch vermogen niet verliest. Maar ik heb goede hoop, want over de eerste dag schrijft ze: ‘Het was een vermoeiende, maar ontzettend interessante dag die werd afgesloten met een heerlijk diner. Een draaiende rijsttafel met allemaal Chinese lekkernijen. Na afloop bracht de rector van UNCC [University of Nottingham Ningbo China, GB] een toast uit met de woorden: ‘You have to respect that you’re operating in a country where you don’t make the rules.‘
Dat we het maar even weten.
In Ouwehand Dierenpark weten ze inmiddels al dat ze zelfs in eigen land de regels niet meer echt bepalen.