UKrant belicht de meest voorkomende problemen op de kamermarkt en geeft tips. Deze week: wat als je een verschrikkelijke huisgenoot hebt?
‘De kamer van mijn huisgenoot was letterlijk een vuilnisbelt. Er lagen een stuk of veertig vuilniszakken bovenop elkaar gestapeld. De geur was niet te harden’, zegt Larisa (21), tweedejaars biologie.
Larisa was dolblij toen ze, na honderden berichtjes rondgestuurd te hebben, eindelijk een kamer vond in een appartement in Vinkhuizen – en voor maar 250 euro. Maar toen de Roemeense in Groningen aankwam, ontdekte ze dat er een addertje onder het gras zat: ‘Toen ik het appartement binnenstapte, kwam me meteen een verschrikkelijke stank tegemoet. Het was er een smerige puinhoop.’
Tenzij je het geluk hebt dat je een eigen plek kunt betalen, betekent het huis uitgaan dat je met huisgenoten gaat samenwonen – vaak mensen die je nog niet kent. En dat kan nare situaties opleveren als blijkt dat die nog nooit gehoord hebben van het woord ‘hygiëne’, zoals Larisa’s huisgenoot Noa.
Braaksel, bloed en poep
‘Ik moest zelfs de muren schilderen omdat ze zo smerig waren. Er lag overal vuilnis en de keuken was een verschrikking. De gootsteen stond propvol servies en in de vaatwasser zat schimmel’, vertelt Larisa.
De badkamer was er zelfs nog erger aan toe. Ze trof er om de haverklap braaksel, bloed, plas en poep op de vloer aan. ‘Het was zoveel werk dat ik er aan onderdoor ging.’
En de ranzigheid was niet het enige probleem. ‘Noa zei dat hij een dj was en hij draaide ‘s nachts extreem harde muziek, zo hard dat de muren ervan trilden.’ De buren klaagden over het geluid en ook Larisa en haar andere huisgenoot, Anna, klaagden anoniem bij de politie. ‘Maar er gebeurde weinig.’
Feesten tot de ochtend
Lina (22), derdejaars American studies uit Litouwen, had niet maar één verschrikkelijke huisgenoot, maar een hele groep. ‘Ze feestten tot in de vroege ochtend met veel drank en drugs. Ze nodigden zelfs vreemden uit die op hun uitnodigingen op Facebook of Whatsapp reageerden’, vertelt ze. ‘Ik kon er niet van slapen en studeren lukte ook niet. En dit was op het hoogtepunt van de pandemie, dus ik was ook bang dat ik corona zou krijgen.’
Ze woonde in het SSH-complex Upsilon, waar huurders slechts een beperkt aantal gasten mogen ontvangen en liever geen logees. Maar daar trokken haar huisgenoten zich niks van aan. ”s Ochtends sliepen er dronken mensen in de keuken.’
Lina diende een klacht in bij de SSH, maar dat haalde niets uit. ‘De gebouwbeheerder nodigde me uiteindelijk uit voor een gesprek en zei toen dat ik de enige was die problemen had met hun gedrag. Hij zei dat ik nog eens moest nadenken over wat ik gezegd had.’
Dat frustreerde haar, maar aangezien ze aan haar contract vast zat en geen alternatief had, bleef ze er tot het eind van het studiejaar wonen.
Onderhandelen
Lina had het gesprek kunnen aangaan met haar huisgenoten, en bijvoorbeeld met hen proberen te onderhandelen over het beperken van feestjes tot bepaalde dagen en tijden. Maar dat werkt niet altijd, zoals Larisa en Anna merkten. ‘Ik vroeg Noa meerdere keren vriendelijk of hij zijn rotzooi en die van zijn drugsmaatjes wilde opruimen. Maar er veranderde helemaal niets.’
De meiden probeerden zelfs een schoonmaakrooster op te stellen, maar dat had ook geen effect. En dus was er nog maar een ding dat ze konden doen: op zoek gaan naar een ander huis. Anna ging als eerste weg, en haar plek werd ingenomen door een jongen. ‘Die sliep in een tent in zijn slaapkamer’, vertelt Larisa. ‘Noa was de hoofdhuurder en hij betaalde de rekeningen niet, dus tegen die tijd zaten we zonder gas, water en elektriciteit.’
Al gauw wilde ook die huisgenoot weg. En hij kende gelukkig iemand die in een appartement woonde waar drie kamers beschikbaar waren. ‘Dus zijn we allebei daar naartoe verhuisd, en Anna ook. Zo kwam een vreselijke situatie toch nog tot een goed einde.’
Lina en Noa zijn pseudoniemen.