En dan stapt hij toch de hoepel in…

Student-columnist Laura Mijnders zit in therapie. Ze moet tijdens een sessie iets doen met een hoepel. En dat valt helemaal niet mee.

Sinds een aantal maanden zit ik in groepstherapie. Helaas ben ik niet de enige student met angst- en depressieklachten. Uit onderzoek blijkt dat de mentale gezondheid van studenten flink onder druk staat.

Zo ook de mijne. Daarom kom ik elke dinsdagochtend samen met soortgenoten in een ruimte die ruikt naar ontsmettingsmiddelen en vaatwastabletten.

Ik haat die ruimte en heb hem tegelijkertijd lief. Geconfronteerd worden met jezelf is jezelf ontwikkelen, maar ook door de pijn heen zakken. Pijn die diep gaat. Het soort pijn dat je in je hele lichaam voelt.

Er is een vaste dagstructuur. De ochtenden gaan op zich wel, de middagen zijn het ergste.

We hebben dan PMT. Psychomotorische therapie. PMT speelt zich af in de ruimte waarin menig kind een trauma opliep. Hint: het ruikt er naar angstzweet en verwerking. Bingo!

De gymzaal.

Vandaag is het thema ‘grenzen’. Iets waar we in deze groep allemaal mee worstelen. De therapeute reikt ons een rode hoepel aan die we plat op de grond moeten leggen. De uitdaging is om degene tegenover je – hoe die ook smeekt en welke argumenten er ook worden aangewend – onder geen beding in jouw hoepel te laten staan.

De uitdaging is om degene tegenover je onder geen beding in jouw hoepel te laten staan

Dat lijkt eenvoudiger dan het is. Het angstzweet loopt langs mijn slapen.

Een mannelijke groepsgenoot van twee meter tien, breed gebouwd (en een van de meest zachte mensen die ik ken), komt tegenover me staan.

‘Oké, laten we beginnen’, zegt de therapeute mij iets te enthousiast.

‘Mag ik alsjeblieft even in jouw hoepel komen staan?’ vraagt hij.

Ik kijk in zijn lieve blauwe ogen. Denk aan al die keren dat ik iemand mijn hoepel in liet stappen.

En klap volledig dicht. Ik wil schreeuwen dat iedereen op moet hoepelen. Maar mijn stem stokt in mijn keel. In plaats daarvan glimlach ik flauwtjes, net als al die andere keren. Hij stapt mijn hoepel in…

Als het me niet alleen lukt, laat het me hier dan schrijven. Mijn stem verankerd in de letters. Een beginpunt. En aan alle studenten en medewerkers die hier ook mee worstelen, laat ons dat ene magische woord dan tenminste eenmaal samen zeggen:

NEE!

NEE.

Nee.

LAURA MIJNDERS

1 REACTIE

Abonneer
Laat het weten als er

De spelregels voor reageren: blijf on topic, geen herhalingen, geen URLs, geen haatspraak en beledigingen. / The rules for commenting: stay on topic, don't repeat yourself, no URLs, no hate speech or insults.

guest

1 Reactie
Meest gestemd
Nieuwste Oudste
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties