Door Elisabeth Bobrova Blyumin en Gonçalo Hora de Carvalho
De kritiek die de RUG over zich heen kreeg in de kwestie-Susanne Täuber is onterecht, betogen studenten Elisabeth Bobrova Blyumin en Gonçalo Hora de Carvalho. Het is niet de universiteit die Täuber heeft laten vallen, zij is het die de universiteit heeft laten vallen.
Wij schrijven dit stuk omdat we bang zijn. Het bestuur van de universiteit probeert wanhopig professioneel te blijven in een privaatrechtelijke zaak over het ontslag van een individu, terwijl de media proberen – en daar ook in slagen – om het imago van onze onderwijsinstelling kapot te maken op wat volgens ons valse gronden zijn.
Afgelopen maand zwollen de stemmen van onwetende activisten buiten het Academiegebouw aan tot een crescendo, waarbij ze zelfs eisten dat het college van bestuur zou aftreden dan wel Susanne Täuber haar baan terug zou geven.
Maar weten ze eigenlijk wel waarom ze in de eerste plaats is ontslagen? Laten we bij het begin beginnen: Täubers kritische essay uit 2019, gepubliceerd nadat ze in 2018 geen promotie had gekregen van de universiteit.
Het essay is gebaseerd op haar persoonlijke ervaring als Rosalind Franklin Fellow (RFF). Ze doet beweringen over andere fellows, maar ze specificeert nooit hoeveel van hen ze heeft geïnterviewd – als ze al iemand heeft gesproken.
Täuber stelt dat ‘het nadeel voor fellows van het RFF-programma wordt versterkt: ze worden vaak buitengesloten door mannelijke academische elites die voornamelijk andere mannen steunen’.
Ze uit een ernstige beschuldiging tegen minstens de helft van haar collega’s
Ze uit een ernstige beschuldiging tegen minstens de helft van haar collega’s namens meer dan honderd vrouwen die ze, voor zover we weten, nooit heeft ondervraagd.
Täuber meldt dat het programma heeft geleid tot structurele discriminatie, dat het meritocratische principes heeft ondermijnd en heeft geleid tot diversiteit zonder inclusie. Dit zou heel goed waar kunnen zijn, maar dit is niet iets waar ze serieus onderzoek naar heeft gedaan. Ze heeft geen data verzameld, maar wel beschuldigingen geuit over structurele discriminatie en velen namen dat klakkeloos aan.
De lezer moet zelf maar bedenken wat de verklaring is voor de bewering dat ‘mannelijke academici toegang hebben tot een veel groter aantal promovendi’. Zou dat kunnen komen door de (reeds bekende) genderdisbalans, een tot in deze eeuw voortdurend gevolg van de langzame toetreding van vrouwen tot de academische wereld?
Zou het zo zijn dat er meer mannen in jouw vakgebied zijn, omdat het een vakgebied is dat (om verschillende redenen) mannen meer interesseert dan vrouwen?
Je zou hopen dat een essay van een academicus die dit onderwerp als haar belangrijkste onderzoeksgebied bestudeert, ten minste enkele vragen zou proberen te beantwoorden. Helaas worden we in plaats daarvan geconfronteerd met de ene non sequitur na de andere.
Dat is alles wat je krijgt bij het lezen van Täubers essay – een glimp van haar eigen aannames over andere mensen op basis van hun geslacht.
Een reflectie die valse redenen aanvoert om de reputatie van haar collega’s en de universiteit te verwoesten
Deze persoonlijke ervaring is zonder bewijs gepubliceerd in een wetenschappelijk tijdschrift en wordt beschouwd als echt onderzoek, terwijl het eigenlijk een beschuldiging is dat mensen aan Täubers faculteit hebben samengezworen om haar promotie te dwarsbomen.
We begrijpen niet dat iemand verbaasd kan zijn dat dit conflicten op de werkvloer heeft veroorzaakt tussen Täuber en haar supervisors en collega’s. Academici mogen doorgaans naar eigen inzicht hun tijd besteden aan hun onderzoek, en deze specifieke academicus heeft ervoor gekozen om haar tijd te besteden aan het schrijven van een persoonlijke reflectie.
Het is een reflectie die valse redenen aanvoert om de reputatie van haar collega’s en de universiteit te verwoesten, evenals een zeer gerespecteerd fellowship voor vrouwen in de academische wereld.
Als wij haar collega’s zouden zijn, zouden we ons aangevallen voelen, en zouden we niet begrijpen dat het probleem niet met ons besproken was voordat het in de openbaarheid gegooid werd.
Volgens dit essay zweert de Rijksuniversiteit Groningen samen tegen al haar vrouwelijke academici en saboteren alle mannelijke academici de carrières van hun vrouwelijke collega’s. De poging van de universiteit om de academische carrière van vrouwen via het RFF een impuls te geven, zou een kolossale mislukking zijn en het tegenovergestelde bereiken van wat werd beoogd.
Volgens dit essay zweert de Rijksuniversiteit Groningen samen tegen al haar vrouwelijke academici
Maar die beweringen worden zonder bewijs gepresenteerd en verschuilen zich in een vreemd deel van een wetenschappelijk tijdschrift dat meningen en ervaringen waardevoller vindt dan data.
Wij vinden dat Täuber de universiteit heeft laten vallen en dat ze het systeem waar ze haar baan aan te danken heeft, ten onrechte heeft zwartgemaakt. De internationale kritiek die de Rijksuniversiteit Groningen heeft ontvangen, is volgens ons niet terecht, en het maakt ons verdrietig dat dit in de afgelopen tijd het meest besproken onderwerp is geworden.
Het ergste is nog wel om te zien hoe het beste wat de universiteit te bieden heeft – de jonge, vrije en sterke studenten – zich in groten getale verzamelen en hun alma mater in het openbaar aan de schandpaal nagelen, terwijl ze op zijn minst dat verdomde paper hadden kunnen lezen.
Elisabeth Bobrova Blyumi is bachelorstudent natuurkunde en Gonçalo Hora de Carvalho doet een master artificial intelligence