Samen met 195 andere tuiniers kweekt RUG-medewerker Marzia Nuzzolo haar eigen groente in een volkstuintje aan de rand van Vinkhuizen. ‘Soms hebben we meer dan we op kunnen.’
Het was puur geluk dat zij en haar gezin deze tuin negen jaar geleden ontdekten, zegt de research and education officer aan de Faculty of Science of Engineering. ‘Er was een wachtlijst, maar we kregen toch vrij snel een lapje grond. In het Verenigd Koninkrijk, waar we hiervoor woonden, had ik ook een tuin.’
Ze betaalt ongeveer 90 euro per jaar voor een tuin van zo’n 36 vierkante meter. ‘Dat is niet veel’, vindt ze. ‘En twee keer per jaar wordt de grond voor me omgeploegd.’
Waarom ze een groentetuin wilde? ‘Ik hou ervan om in de natuur bezig te zijn. Er zijn daarnaast ook sociale bijeenkomsten, zoals een plantenruildag en een cursus over hoe je je eigen compost kunt maken.’
De tuin biedt haar ook de kans om nieuwe mensen te ontmoeten. Dit is de enige plek waar ik gedwongen ben om Nederlands te spreken’, lacht Nuzzolo. ‘Sommige van de oudere volkstuiniers spreken geen Engels.’
Kilo’s bonen
Nuzzolo probeert ten minste acht uur per week in haar tuin door te brengen. Hoewel zij en haar gezin niet volledig kunnen leven van de opbrengst, komen ze een heel eind. ‘Eén jaar heb ik vijftig kilo aardappelen geoogst. En meestal zijn er vele kilo’s bonen en veel courgettes. Meer dan we op kunnen.’
Ze delen hun overvloed, vertelt ze. ‘We geven de bonen weg aan vrienden en familie. En net buiten de tuin staat een tafel waar je op kan zetten wat je over hebt. Mensen kunnen het dan gratis meenemen.’
Een paar jaar geleden ging het nog een stuk minder goed. ‘Het was toen erg nat en de slakken aten de courgettes, de kool en de bonen op. Mensen namen maatregelen om ze uit te roeien, maar dat wilde ik niet doen. Dat vond ik zielig voor de slakken.’
Video door Rianne Aalbers